[behnam5555]

حضرت عیسی (ع) روزی در دشت و صحرا گذر می کرد، وسط صحرا چشمش به عبادتگاهی بسیار زیبا که چشمه آبی نیز از وسطش گذر می کرد افتاد. وارد معبد شد، چشمش به عابدی افتاد که در عبادتگاه مقیم بود. به او گفت: هان، ای زاهد در این عبادت خانه وسط صحرا چه میکنی؟
عابد گفت: عمری است که در این صومعه به عبادت پرورگار مشغولم، روز و شب به عبادت می گذرانم و از خدا حاجتی می طلبم که خداوند کارساز حاجتم روا نمی کند.
عیسی پرسید: حاجتت چیست؟
عابد در جواب با اندوهی بسیار گفت: از او می خواهم که ذره ای از آن محبت را که خاص اوست به من ببخشد.
حضرت عیسی دست به دعا برداشت و از خدای خویش خواست که آن عابد را حاجت روا کند، و پس از دعا نیز از آنجا گذشت و به راه خود ادامه داد.
بعد از چندی که از آن راه باز می گشت به آنجا رسید که معبد زاهد بود. دید آن عبادتگاه در زیر انبوهی از خاک پنهان شده و از عابد نیز در آنجا خبری نیست.
عیسی به درگاه خداوند ندا برداشت که آن عابد چه شد؟
خداوند به او پاسخ داد که: آن عابد اینک بر سر کوه است و در اندوه و غمی بسیار فرو رفته است.
عیسی به سر کوه رفت و عابد را در حالی نزار و زرد روی دید، به صورتی که در خون و خاک افتاده بود و هر دو چشمش از ضعف به شدت گودی برداشته بود، مانند آدمی که دیگر جانی در بدن ندارد.
عیسی به او سلام کرد، اما از تن همچون بی جان او جوابی نشنید.
خداوند به حضرت عیسی گفت: این عابد از آن محبتی که آرزو می کرد بدین روز افتاد.

ذره یی از دوستی می خواست او
چون بدادم از همه برخاست او
از وجود خویش نا پروا بماند
محو گشت و بی سر و بی پا بماند

اگر ذره ای دیگر از محبت خود در وجود او می نهادم، بنیاد وجودش از هم می گسیخت.

گر زیادت کردمی یک ذره من
ذره ذره گشتی این بی خویشتن