[fatemiii]

ای سرو بلند قامت دوست

وه وه که شمایلت چه نیکوست


در پای لطافت تو میراد

هر سرو سهی که بر لب جوست


نازک بدنی که می‌نگنجد

در زیر قبا چو غنچه در پوست


مه پاره به بام اگر برآید

که فرق کند که ماه یا اوست؟