[دانه کولانه]

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق // هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم
می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست // که چرا دل به جگر گوشه مردم دادم
پاک کن چهره حافظ به سر زلف زاشک // ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم