دروغای قشنگ
گفتی باید بنویسم ، که شب‌ِ قصه قشنگه !
رو سرِ ثانیه‌هامون یه حریرِ رنگ به رنگه !
گفتی باید بنویسم جادهء ترانه بازه !
شب‌ِ رو سیاه‌ِ قصه از ستاره بی‌نیازه !
گفتی باید بنویسم ، اما سخته این نوشتن !
از قشنگی قصه گفتن تو دقایقی که زشتن !
چه شبای رنگ به رنگی !
چه جماعت‌ِ یه رنگی !
نه مُسلسلی ، نه جنگی !
چه دروغای قشنگی !
من میخوام یه آینه باشم روبه‌روی این دقایق !
مثل‌ِ یه بغض‌ِ قدیمی واسه دلتنگی‌ِ عاشق !
اما اینجا سنگ‌ِ سایه می‌شکنه آینه‌ها رُ !
تو یه لحظه برف‌ِ وحشت می‌پوشونه جای پا رُ !
اینجا باید بنویسی که چشای شب قشنگه !
اینجا جای آینه‌ها نیست ، اینجا وعده‌گاه‌ِ سنگه !
چه شبای رنگ به رنگی !
چه جماعت‌ِ یه رنگی !
نه مُسلسلی ، نه جنگی !
چه دروغای قشنگی !
__________________
.
.
ای مردمان ای مردمان از من نيايد مردمی
ديوانه هم ننديشد آن كاندر دل انديشيده ام
.
«اگر تنهاترین تنهایان جهان باشم خدا با من است»
«او جانشین همهء نداشتنهای من است»
«معلّم شهید دکتر علی شریعتی»
تا عاقل به دنبال پل می گشت
دیوونه از رودخونه گذشت ...