[امیر عباس انصاری]

این شعر را برای سنگ مزارم سروده ام ( پروین اعتصامی )

اینکه خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب پروین است
گر چه جز تلخی از ایام ندید
هر چه خواهی سخنش شیرین است
صاحب آنهمه گفتار امروز
سائل فاتحه و یاسین است
دوستان به که زوی یاد کنند
دل بی دوست دلی غمگین است
خاک در دیده بسی جانفرساست
سنگ بر سینه بسی سنگین است
بیند این بستر وعبرت گیرد
هر که را چشم حقیقت بین است
هر که باشی وزهر جا برسی
آخرین منزل هستی این است
آدمی٬هر چه توانگر باشد
چون بدین نقطه رسد مسکین است
اندر آنجا که قضا حمله کند
چاره تسلیم وادب تمکین است
زادن و کشتن وپنهان کردن
دهر را رسم و ره دیرین است
خرم آنکس که در این محنت گاه
خاطری را سبب تسکین است