اعتياد
قصه گوی، حال من واگوی
مرا از حقيقت گِـــله است ... ز پندار گوي
من از درد مي ترسم ... از دري ديگر بگوی
من ديوارم ... كلام ِ آخرينم ... فرو ريختن است ، در اين كوی
من مست شدۀ حضورِ خود ... منِ بالنده ... منِ كور
بارِ گناهم می رود از كولی به كول
من دودم ... آتشم دِه
خاكسترم ... بادم دِه
بي جُبه ام ... پيله ام دِه
از دامِ آشنايی ها ... غريبه ام ... عنانم دِه
من آشوبم ... به قدرِ تحولی وارونه
من عبورم ... پــُــلی به عقبگردِ زمونه
من می روم ... اما بی قدم
كوزه ای تركدار ز جورِ قطره ام از هواری ... فَـغان ربوده ام
پيچكِ ايوان ِ هيچگاهم
پوچي را زِ بر خوانده ام
من معتـــــــادم
در فضای ِ خاكی ِ دستانم ... هيچ به عرضه ندارم
نـــَـــه گـــُـــــلی ... نـــَـــه گـــُـــــلدانی ...
راز ِ شكوفايی ِ گــُــل ... در قطرۀ شبنم است
... و ليـــك...
راز ِ پژمردن ِ من در خـــُــم ِ نقـــطۀ نـــون ... خــُــفتن اســت
من ز دور ِ دايره آواره ام
جوهری از قـلـم ا ُ فتاده ... جيغ ِ خشكِ عشق زِ قلم خوردِ زمانم
منم و خطی ... نه نوشته
نه شنوده ...
نه خوانده ...
من باختم و آفتاب ِ غروب
آخر از من ، اول از خط
سقوط از من ، عبور از خط
آنسان ... كه
حلقۀ تــُهی ِ دستانم ، بر قــُـطر ِ انديشه گرد شد
پَـــرگارِ هبوط ... خط خورد ... رد ِ اشاره ... گــُــــم شد
فرياد در من گِـــــره خورد ... در تنگی ِ گلو ... حَنجره لـِــــه شد
جنس ِ پـــــرده ای ز دود ... روی ِ خبيث ِ مرگ زدود
... های چــــــــــــــــــــــرا
در ورزِ گــِــل ِ تنم تا صيقلين ِ مــُجسم گونش
... دَم برنياوردم
كه ... من از ســُــلاله ها بـُـبريده ام
... كــَــز آدمی كوچيده ام
وَز آسـتــين ِ فرشــــتگان اوفتاده ام
... در آغوش ِ سايه خـُـسبيد م
... ز ِ پيمانۀ حسرت چشــيد م
بوی فراموشی ... مزۀ تلخ ِ خاموشی ... سر بر شـــانۀ ناخوشـــــی
چـــه تكرار ... بوي ِ مــُــرداب مي دهد
در من ... ساقه ها ... ريشه ها ... هيچيك ...
... به جـــوانـــه اشــــتياق نــــــــدارند ...
در من ... باتلاقها ... گام ِ ترديد را به كام مي كشند ...
و شـــوق ِ آن سوی ِ سبزيـنــــــه ها را ... به ســـــوی ِ ابــــــد هول مي دهند
حوزۀ افسوس
قطره ای آه در سينه حبس دارد
وقتی باد بر شاخه های بی بــَـــر بـِوَزَد ... آه از
رويش های بر باد رفته
خاكِ فريب خوردۀ من ... مدتهاست
كه تشنه است
من هنوز پيچيده ام ...
اندر خــَــم ِ ...
بی ريشِـــگـــی
مــُـــهلتِ جدايی از هبــــــــــــــــــــــوط ...
عــــــــــروج ِ انــســــــــان اســـت
آه از ...
بــندهـای ِ وابـستــگـــــی
آه از ...
خـُماری وفـِــــــِتادِگـــــی
آه از ...
آسمان ِ بی ستاره ...
وقتی درّه ، آفتابش رُبُود
خورشيد ِ زنگار بسته ... انگار ... از زير ِ زمين می تابد ... !
سايه هايش انگار ... فــضا می شكند ... !
غروب نظاره گر ِ سايه هاست
من می دانم سايه ها آشفــته اند
چون آتشی می لرزند چون موج زه می پاشند و پا بندِ نور ...
تا افق گــُـريزانند
سايه ها گرفتارند به پای ها
سايه ها اير ِ تيغ ِ آفتابند
بی سايه بودن ... بی مهابا بودن از نبودن است
آسان كـُـن مرا ... ای غروب ... چون سايه ای بی سايه
مــَهــتابم در آغوش ِ اين ســـــايه ها غـــنوده است
بالين ِ‌سايه ام از پستوی ِ گرما ... همين نزديكيها ... فـــرود آمده است
فــــرود از خورشيد ... زير ِ اشك ِ آسمان ... كــــــه بار ِ ديگر
... هبـــــــــــــــــوط
هبوط ... قــَــهر ِ خداست ... وقتی قفل ِ آسمان می شكند
قلب ِ من وام دارِ دانايی است و ...
هبــــــــــــــــوط ...
پرداخت ِ زمان ِ از دست رفته است
در دايرۀ هبوط ... زنده گان ِ ميرا خـُـفته اند
و ويرانی ... حادثه ای ناتوان است
نبض ِ زمان بر ديوار صخره ها می كوبد
موج می آيد ... من حـُــبابم
تنها تعلــّـــق به زمان
حسی از درد است ... به رنگ ِ كـَـف
شكايت ، خراشی بر آب است ...
حـُــباب تعلــّــقی ندارد
آيـــــــنه جلوه گاه ِ زمان است در تصـــويـری بی وجود
نمايش ِ مرگ ... به تكرّر... بی تنوّع
به شمارش ِ سن ّ ِ زمين
من از مرام ِ آينه گان آمده ام
من آغــــاز ِ عد مَـــــــــــم
آينه فريــــــــــاد نمی زند
... می شكـــند
حــُــــباب می ميرد
های هوی ِ آوار ِگان در د ََخمه ای پنــــــهان است ...
د َ خــــــــــمه ای پـُــر فــِــسانه ، پـُـر مـَــعبـر گاه ...
د َ خــــــــــمۀ هـُـــبوط
من از آســـــتــان ِ مــِـــــــــــــهر می آيم
پـــُـــر از فــِـــسانه هاست شــــــانه هايم
و ليك ...
|