[SonBol]

18 نوامبر ميلادي

دماغه اميد نيك» سرآغاز استعمار خاور زمين

وسکو داگاما 18 نوامبر سال 1488 بارتولومو دياز ، دريانورد پرتغالي ، به منتهي اليه قاره افريقا رسيد و آنجا را كه دو اقيانوس اطلس و هند با هم تلاقي مي كنند دماغه توفانها نام نهاد، ولي پس از بازگشت به پرتغال و دادن گزارش كار خود به پرنس جان دوم رئيس كشور پرتغال، جان دوم نام دماغه كه باب تازه اي را به روي اروپاييان مي گشود به «دماغه اميد نيك» تغيير داد كه هنوز به همين نام باقي است.
سران پرتغال از جمله جان دوم و مانوئل كه انديشه هاي پرنس هانري (هانري دريانورد) را با حرارت تمام دنبال مي كردند پس از تصرف انگولا در غرب افريقا در سال 1484 به فكر يافتن راه دريايي هند از جنوب افريقا پرداخته بودند.
ماموريت دياز دو سال طول كشيد و وي در بازگشت به ليسيون به پرنس جان دوم گزارش داد كه با نزديك شدن به جنوب آفريقا ستاره شمال ناپديد شد و دماغه، منطقه اي توفاني است كه او مجبور به عبور زيگزاگ از آن شد و مسافت كوتاهي را در 13 روز طي كرد، آن طرف دماغه مردمي زندگي مي كنند كه تمدن بالاتري دارند و به زباني ديگر تكلم مي كنند.
رئيس كشور پرتغال پس از دريافت اين گزارش و تنظيم نقشه دريايي بر پايه مدار و نصف النهار، در سال 1497 «وسكو داگاما» را كه يك نظامي دريانورد بود با چهار كشتي مجهز به 20 توپ و 170 تفنگدار روانه هند كرد كه اين گروه 22 نوامبر سال 1497 از دماغه اميد نيك گذشت و از طريق موزامبيك و مومباسا و با كمك يك راهنماي هندي به نام ابومجيد كه با او در يك بندر افريقاي شرقي آشنا شده بودند و يك دريانورد بود 23 ماه مه سال 1488 تقريبا يك سال پس از ترك ليسيون به ساحل غربي هند در «كاليكت» رسيد. به اين ترتيب، وي و همراهانش اولين اروپاييان بودند كه از طريق دريا به هند رسيده بودند، كريستف كلمب شش سال پيشتر (1492) براي يافتن راه دريايي هند از طريق درياهاي غرب به قاره آمريكا رسيده بود، وي از سوي اسپانيا مامور اين كار شده بود.
داگاما با پرداخت رشوه و دادن هديه از تحريك حكمران محلي در هند به دشمني با خود پيشگيري كرده و ماندگار شده بود.
وي در بازگشت به پرتغال گزارش كرد كه مسلمانان شرق عمدتا نسبت به مسيحي بودن آنان عكس العمل نشان مي دادند تا اروپايي بودنشان.
داگاما در سفر دوم براي ايجاد پايگاهي در ساحل هند از توپ استفاده كرد.
در پي سفرهاي داگاما و كلمب راه براي استعمار اروپايي باز شد، مخصوصا كه پاب با صدور فرماني قاره آمريكا ( اموال و اراضي بوميان معروف به سرخپوستان ) را به اسپانيا و پرتغال بخشيد!. همزمان با اين تحولات، به حكومت مسلمانان هم كه بر گوشه اي از اسپانيا مسلط بودند خاتمه داده شد.
جانشينان داگاما بودند كه به خليج فارس دست اندازي كردند و مسائل موجود منطقه، ريشه همان دست اندازي ها و رقابت هاي استعماري اروپاييان است.


خودكشي گروهي رئيس فرقه و 913 تن پيروان او (رويداد بي سابقه جونزتاون)

جيم جونز 18 نوامبر سالگرد خودكشي 914 آمريكايي در جونزتاون واقع در كشور گويان (آمريكاي مركزي) به اشاره جيم جونز رئيس فرقه مربوط است كه در اين روز در سال 1978 محلول سيانور و شربت انگور را سر كشيده بودند. جونز كه در همانجا با گلوله خودكشي كرد اعضاي فرقه اش را از ايالات متحده به كشور گويان برده بود تا در آنجا در يك منطقه جنگلي يك «مدينه فاضله» بسازند و به دور از گناه و آلودگي زندگاني كنند. 276 تن از اين قربانيان، كودك بودند. جيم جونز يك كشيش ساكن ايالت ايندياناي آمريكا بود كه افكار سوسياليستي داشت. وي از تفسير انجيل و كتب مقدس ديگر، به نوعي فرضيه عدالت اجتماعي (سوسياليسم) دست يافته بود و آن را تبليغ مي كرد. چون پيروان او افزايش يافتند، كليساي خود را مستقل از فرقه هاي مسيحي ديگر اعلام داشت. وي برضد هرگونه فساد، تبعيض و مشكل تراشي براي خلق خدا بود و در سخنراني هايش دردهاي مردم و نارسايي هاي جامعه را مي شكافت و بيان مي داشت. شهرت او در اين زمينه باعث شد كه شهردار سانفرانسيسكو وي را دعوت به فسادزدايي از سازمانهاي شهر كند و كميسيون مسكن شهر را به او بسپارد كه جيم با ساختن آپارتمان عمومي به خانه بدوشي در سانفرانسيسكو پايان داد و شهرت اجتماعي كسب كرد. جيم جونز سپس با طرح نظريات خاص خود در زمينه ماليات و بيت المال وارد درگيري با سازمان ماليات بردرآمد دولت فدرال شد و چون احتمال تشكيل پروند قضايي مي رفت تصميم گرفت كه از آمريكا خارج شود و در سرزميني ديگر، يك منطقه كشاورزي تعاوني به دور از مفاسد دنيوي به وجود آورد. بيش از نهصد تن از اعضاي كليسايش با نظر او موافقت و به كشور گويان (گايانا) مهاجرت كردند و جونزتاون را در آنجا ساختند. در نوامبر 1978 يك گروه دولتي كه در ميان آن يك سناتور و يك نماينده مجلس آمريكا، يك مامور سيا و نيز سفير آمريكا در گويان بود به جونزتاون رفت تا مطمئن شود كه مهاجران به اراده خود در آنجا زندگي مي كنند و اگر كساني باشند كه پشيمان شده و بخواهند به وطن بازگردند، آنان را با خود بياورند. تنها 20 تن از مهاجران به ترك جونزتاون ابراز علاقه كردند و اعضاي آن گروه دولتي آنان را با خود به يك فرودگاه كوچك در همان نزديكي برد كه در كنار هواپيما، به سوي اين جمع تير اندازي شد و پنج تن از جمله چهار مقام كشته شدند. چند ساعت بعد (همان روز) 914 مهاجر ديگر جونزتاون نيز «مرده» يافت شدند كه ظروف حاوي مخلوط سيانور و آب انگور و مدارك ديگر ثابت كرد كه دست به خودكشي گروهي زده بودند و طبق توصيه و اندرزهاي جيم جونز به عمر خود پايان داده بودند!. در آن زمان درباره اين رويداد بي سابقه مطالب ضد و نقيض بسيار انتشار يافته بود.