[دانه کولانه]

وای بازم ؟


روزی اندر خاکت افتم ور به بادم می​رود سر
کان که در پای تو میرد جان به شیرینی سپارد
من نه آن صورت پرستم کز تمنای تو مستم
هوش من دانی که بردست آن که صورت می​نگارد