[mary.f]

تو به من خندیدی
و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلوده به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و هنوز سالها هست كه در گوش من آرام ، آرام
رفتن گام تو تكرار كنان
مي دهد آزارم
و من انديشه كنان ،‌غرق در اين پندارم
كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت...

حمید مصدق