[ساقي]

حقيقت محض بود دانه جان....

چو در رویت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل
که بر گل اعتمادی نیست گر حسن جهان دارد
چه عذر بخت خود گویم که آن عیار شهرآشوب
به تلخی کشت ساقي را و شکر در دهان دارد