نامه پسري به مادرش
سلامت باد مادرجان!که چشمت مانده در راه پسر اما من ازاین گوشه ی دنیا برایت نامه حتی نیز ننوشتم که جانم سخت رنجور است .
چه گویم با تو مادر جان در اینجا در میان این بنا های بلند آسمان پیوند دریغا زین که دیوار محبت ،عشق،ایمان سخت کوتاه است.
چه گویم با تو مادر جان که دانشگاه من اینجا سکوت غمگین میخانه های کوچک پس کوچه های تنگ تاریک است و خیل همکلاسی های من زن های کاباره و صاحبخانه ام دلال زن های خیابانی .
رفیقان من اما آه مادر جان سگان پیر پر مهرند که حتی استخوان را از دهان سگ نمی قاپند و شبها در سکوت
کوچه ای غمگین می خوابیم،ببین مادر چه خوشبختم !
در این فکرم در آن روزها که مدام اندیشه میکردم به سوی غرب بشتابم ودر آنجا به تحصیل علوم روزپردازم.
دریغا کین علوم روزاینها بود: شراب و ... و ال اس دی ،جنون و کفر و بد مستی!
ولی مادر گناهم چیست اگر افکار حیوانی مرا از اوج انسانیتی والا به خاک تیره افکنده.
کسی جز تو پدر باری مقصرنیست شما باید که می گفتید فرزندم ره ایمان و دین است وراه ننگ و پستی آن !
شما باید که ایمان مرا پربار می کردید شما باید که مغزم را ز راه زشت می شستید شما باید که راهم را به راه زشت می بستید.
کنون مادر که نفرینم مکن مادر که من پرورده ی دست شما بودم اگر بودم !
آه مادرجان مخواه از من که برگردم مگر من ارمغانم چیست بهر آب و خاک خویش که من معتاد گری لعنتی هستم ودر جانم فقط سفلیس و سوزاک است .
کنون مادر فراموشم نما دیگرو حرفی با در و همسایه ها از من مگو هرگز وگر هم یک کسی چیزی زمن پرسید بگو مادر جوانم مرد،خدا او را بیامرزد وزیر لب بخوان حمدی که تا باور کنند من مرده ام مادر!
سخن جدیست شوخی نیست که اینجا روح من احساس من امید من مردست مادرجان.
جواب نامه را ننویس که دیگر نیستم تا نامه ات را منتظر باشم من امشب آخرین گیلاس خود را کاندران 10قرص خواب آور شناور بود نوشیدم وچندی بعد خواهم مرد. ومیدانم که هم ملت و هم دولت مرا از یاد خواهند برد.
ولی تو مادری ،مادر همان افرشته پاک زمین خاکی ما ومادر کی تواند که جوانش را برد از یاد؟!