[ساقي]

به خود آ

نه مرادم، نه مريدم،نه کلامم،نه سلامم
نه عليکم، نه سپيدم نه سياهم،
نه چنانم که تو گويی نه چنينم که تو خوانی،
ونه آنگونه که گفتند و شنيدی،نه سمائم نه زمينم،
نه سرابم نه برای دل تنهايی تو جام شرابم،
نه گرفتار و اسيرم، نه حقيرم نه فرستاده پيرم،
نه جهنم نه بهشتم٬
که چنين است سرشتم،اين سخن را من از
امروز نه گفتم نه نوشتم،
بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم.
حقيقت نه به رنگ است و نه بو، نه های است و نه هو،
نه به اين است و نه او،نه به جام است و سبو٬
گر به اين نقطه رسيدی به تو سربسته و در پرده بگويم،

آنچه گفتند و سرودند: تو آنی،خود تو جام جهانی،
گرنهانی و عيانی،
تو همانی که همه عمر به دنبال خودت نعره زنانی.
تو ندانی که خود آن نقطه عشقی، تو اسرار نهانی،
همه جا تو ، نه يک جای نه يک پای،
همه ای،با همه ای،همهمه ای، تو سکوتي،
تو خود باغ بهشتی، تو بخود آمده از فلسفه ی
چون و چرايی .
به تو سوگند که اين راز شنيدی و نترسيدی وبيدار شدی.
در همه افلاک بزرگی،نه که جزئی
نه چونان آب در اندام سبوئی.
خود اويی، به خود آی
تا بدر خانه متروکه هر کس ننشينی، و بجز روشنی
شعشعه پرتو خود هيچ نبينی، و گل وصل بچينی.


-------- ----------