[ساقي]

مگذار که فرزانه ی فرزانه بمیرم
بگذار که دیوانه ی دیوانه بمیرم

میخانه اگر جای من بی سرو پانیست
بگذار که پشت در میخانه بمیرم

محـروم چو از آن لب شیرین چو قندم
بگذار که لب بر لب پیمانه بمیرم

از عشق پر آشوب تو چون خانه خـرابم
بگذار که آواره و بی خانه بمیرم

ویران چوازآن دیده ی ویرانگر مسـتم
بگذار که عاشق دل و ویرانه بمیرم

با عشــق تو چون عـهد نمودم باراده
بگذار که با عـهد تو مردانه بمیرم

چون جز تو مرا یاری و دلداردگر نیست
بگذار که من از همه بیگانه بمیرم

از عشق تو چون رانده شدم از همه مردم
بگذار که تنها و غریبانه بمیرم

این قصه ی ما کام ندید از سر تقدیر
بگذار به ناکامی افـسانه بمیرم

یارا به برم گیر در آن لحـظهء مردن
بگذار در آغـوش تو مستانه بمیرم

ای دهـر وصــالش ندهـی ٍ لیک تو بگذار
در نزد همـین دلبر جـانانه بمیرم

عمری چو بدل حـسرت وصـل است و وصالش
بگذار که حـسرت دل و ویرانه بمیرم

......................

ف.شیداـ ۱۳۶۲