[رزیتا]

تو كيستي كه توقع داري مردم جامه هاي مناعت طبع شان را پيش روي تو بدرند

و پرده عزت نفس شان را بيفكنند
تا تو شايستگي شان را عريان ببيني
و عزت نفسشان را آشكارا تماشا كني؟
تو كيستي كه توقع داري
با بخشيدن چيزي دنيوي
پول و نان و لباس و سرپناه
ديگران روح خود را در برابرت برهنه سازند ؟
بخشش
خود را با آنچه كه مي بخشد
تحميل نمي كند .
بخشش
فقط خود را در اختيار مي گذارد
و خرسند است .
بخشش
خود را وام دار كسي مي داند كه او را مي پذيرد .
نخست خود را سزاوار بخشيدن كن .
تو بايد نگران اين موضوع باشي كه آيا اساسا شايسته آن هستس كه بخشنده باشي يا نه .
زيرا به راستي كه اين زندگي ست كه مي دهد
و اين زندگي ست كه مي ستاند .
تو يك واسطه اي
تو شاهدي بيش نيستي .