[رزیتا]

مروزه نيروي انساني به عنوان يك منبع نامحدود و محور هر نوع توسعه مطرح مي باشد. در اين بين كارآفرينان به طور خاص داراي نقشي مؤثرتر در فرآيند توسعه اقتصادي مي باشند. كارآفرين (درون) سازماني، فردي است كه در محيط سازماني با تمركز بر روي نوآوري و خلاقيت، يك فكر يا روِيا را به اقدامي سودآور تبديل مي كند. يكي از نظام هاي مديريتي پويا كه نقش مهمي در توسعه كارآفريني سازماني منابع انساني و درنتيجه فرآيند توسعه سازمان دارد، نظام مديريت مشاركتي است. نظام پيشنهادات، ازجمله مهم ترين دستاوردهاي وجود نگرش مديريت مشاركتي در سازمان است، كه عملاً از تمركز شديد سامانه مديريت مي كاهد و استعدادها و نظريات كاركنان را موجه مي داند.

از آنجايي كه منابع انساني از عوامل زيربنايي فرآيند توسعه مي باشد و هرگونه توفيق در فرآيند توسعه پايدار يك سازمان مشروط به توفيق در توسعه منابع انساني است، از اين رو اهميت و ضرورت توجه به نظام هاي مديريتي توسعه دهنده منابع انساني آشكار مي شود.سازمان ها به منظور بقا و پيشرفت، نيازمند تمركز اساسي روي منابع انساني اند. رشد و ارتقاي قابليت هاي نيروي انساني، عامل اصلي در ايجاد مزيت رقابتي و پويايي در فضاي رقابتي امروز است. يكي از توانايي هاي اساسي نيروي انساني كه شركت ها، رشد و پرورش آن را هدف گرفته اند، تفكر خلاق و توان ايده سازي و كارآفريني كاركنان در تمامي سطوح است. سازمان هاي امروز نمي توانند با تعداد اندكي افراد خلاق و كارآفرين يا اجراي چند طرح كارآفرينانه بر رقباي كوچك، چابك، منعطف، نوآور، فرصت گرا و كم هزينه فايق آيند. آنها بايد شرايطي را فراهم كنند تا همه كاركنان روحيه كارآفريني پيدا كرده و بتوانند به راحتي، مستمر و به طور فردي يا گروهي فعاليت هاي كارآفرينانه خود را به اجرا درآورند. كارآفرين (درون) سازماني، فردي است كه در محيط سازماني با تمركز بر روي نوآوري و خلاقيت، يك فكر يا روِيا را به اقدامي سودآور تبديل مي كند.

كارآفريني و ضرورت آن در سازمان

بعضي از دانشمندان، كارآفرين را مهم ترين عامل توسعه اقتصادي دانسته اند. كارآفرين يك مدير صاحب فكر و ابتكار است كه همراه با خلاقيت، ريسك پذيري، هوش، انديشه و وسعت ديد، فرصت هاي طلايي مي آفريند. او قادر است كه با نوآوري ها تحول ايجاد كند و يك شركت زيان ده را به سود دهي برساند. از اوايل دهه 1980 با اهميت يافتن كارآفريني و تأكيد شركت ها بر نوآوري براي بقا و رقابت با كارآفريناني كه بيش از پيش در صحنه بازار ظاهر مي شدند، موجب هدايت فعاليت هاي كارآفرينانه به درون شركت ها شدند. همراه با رسوخ فرآيندهاي اداري و ديوان سالاري در فرهنگ شركت ها، در دهه هاي 1960 و 1970، كارآفريني در سازمان هاي بزرگ به طور فزاينده اي مورد توجه مديران ارشد شركت ها قرار گرفت تا آنها نيز بتوانند به فرآيند اختراع، نوآوري و تجاري نمودن محصولات و خدمات جديد خود بپردازند. با آغاز دهه 1980 و پيشرفت ناگهاني صنايع در عرصه رقابت هاي جهاني اهميت تفكر و فرآيندهاي كارآفرينانه در شركت هاي بزرگ، بيش از گذشته مورد تأكيد قرار گرفت و محققان كانون توجه خود را به چگونگي القاي كارآفريني در ساختار اداري شركت هاي بزرگ معطوف نمودند.

براي حمايت و پشتيباني از كارآفريني هاي سازماني بايد به نكات زير توجه شود:

1– براي فرآيندهاي كارآفريني سازماني هدف ها روشن و مشخص باشند.

2– بين مديران و كارآفرينان يك سيستم مبادله اطلاعات وجود داشته باشد.

3– بر مسئوليت پذيري و حسابدهي افراد تأكيد شود.

4– براي تلاش هاي خلاق پاداش هاي مناسبي درنظر گرفته شود.