[رزیتا]

تغييرات زماني
اكثر ژئومورفوليستها معتقدند كه قسمت عمده فرسايش در اثر وقايعي صورت مي گيرد كه
شدت و فراواني وقوع آنها متوسط است ، زيرا وقايع بسيار شديد بقدري دير اتفاق مي افتند
كه نقش آنها در فرسايش خاك در يك دوره زماني معين عملا ناچيز است . مفهوم فراواني
" وقوع _ مقدار " توسط ولمن و ميلر در مطالعات حمل رسوب رودخانه به كار برده شده
است . اين پژوهشگران دريافتند كه عامل اصلي رسوب ، بارانهايي است كه شدت آنها از
شدت وقايعي كه بالاترين فراواني را دارند بيشتر است .
علاوه بر تغييرات فرسايش به دليل مقدار و فراواني وقوع بارشها ، شدت فرسايش داراي
نوسانات فصلي مي باشد . اين موضوع را از نحوه اثر رژيم بارندگي در فصلهاي خشك و
مرطوب مي توان بخوبي درك كرد . پوشش گياهي با كمي تاخير چرخه اي مشابه بارندگي را
دنبال مي كند . حساس ترين زمان از نظر فرسايش اوايل فصل مرطوب است . كه در آن
بارندگي زياد ولي پوشش گياهي كه بتواند خاك را محافظت كند فقير است . بنابراين نقطه
اوج فرسايش نسبت به نقطه اوج بارندگيها زودتر اتفاق مي افتد .
در مورد زمين هاي زراعتي و در شرايطي كه رژيم بارندگي نامشخص باشد الگوي تغييرات
فصلي فرسايش نيز كم و بيش پيچيده خواهد بود . معمولا اگر فاصله بين شخم تا سبز كردن
گياه مواجه با بارندگي ها يا باد شديد باشد ، خطر فرسايش افزايش مي يابد . لذا در اروپا و از
جمله انگلستان بهار را مي توان فصل حداكثر فرسايش به شمار آورد .
نوع بهره وري زمين و فرسايش با يكديگر رابطه نزديك دارند . در صورتي كه از زمين استفاده
نامعقول به عمل آيد ميزان فرسايش به شدت افزايش مي يابد . در چنين شرايطي اثرات
وقايع ژئومورفولوژيكي متوسط و شديد بسيار خطرناك خواهد بود . در هر حال از تحليل هاي
تاريخي و ژئومورفولوژيكي چنين نتيجه گيري مي شود كه فرسايش يك فرايند طبيعي است و
اگر انسان از زمين استفاده نامعقول به عمل آورد ميزاان آن افزايش مي يابد . لذا در فرسايش
خاك هم جنبه هاي محيطي طبيعي دخالت دارد و هم جنبه هاي فرهنگي .