نمی‌رقصانم‌ات چون دودی آبی‌رنگ...
نمي‌گردانم‌ات در بُرج ِ ابريشم
نمي‌رقصانم‌ات بر صحنه‌هاي ِ عاج: ــ
شب ِ پائيز مي‌لرزد به روي ِ بستر ِ خاکستر ِ سيراب ِ ابر ِ سرد
سحر، با لحظه‌هاي ِ ديرمان‌اش، مي‌کشاند انتظار ِ صبح را در خويش...
دو کودک بر جلوخان ِ کدامين خانه آيا خواب ِ آتش مي‌کُنَدْشان گرم؟
سه کودک بر کدامين سنگ‌فرش ِ سرد؟
صد کودک به نم‌ناک ِ کدامين کوي؟
□
نمي‌رقصانم‌ات چون دودي آبي‌رنگ
نمي‌لغزانم‌ات بر خواب‌هاي ِ مخمل ِ انديشه‌ئي ناچيز: ــ
حباب ِ خنده‌ئي بي‌رنگ مي‌ترکد به شب گرييدن ِ پائيز اگر در جوي‌بار ِ
تنگ،
وگر عشقي کزو اميد با من نيست
درين تاريکي‌ي ِ نوميد سايد سر به درگاه‌ام ــ
دو کودک بر جلوخان ِ سرائي خفته‌اند اکنون
سه کودک بر سرير ِ سنگ‌فرش ِ سرد و صد کودک به خاک ِ مرده‌ي ِ
مرطوب.
□
نمي‌لغزانم‌ات بر مخمل ِ انديشه‌ئي بي‌پاي
نمي‌غلتانم‌ات بر بستر ِ نرم ِ خيالي خام:
اگر خواب آورست آهنگ ِ باراني که مي‌بارد به بام ِ تو
وگر انگيزه‌ي ِ عشق است رقص ِ شعله‌ي ِ آتش به ديوار ِ اتاق ِ من،
اگر در جوي‌بار ِ خُرد، مي‌بندد حباب از قطره‌هاي ِ سرد
وگر در کوچه مي‌خواند به شوري عابر ِ شب‌گرد ــ
دو کودک بر جلوخان ِ کدامين خانه با روياي ِ آتش مي‌کند تن گرم؟
سه کودک بر کدامين سنگ‌فرش ِ سرد؟
و صد کودک به نم‌ناک ِ کدامين کوي؟
□
نمي‌گردانم‌ات بر پهنه‌هاي ِ آرزوئي دور
نمي‌رقصانم‌ات در دودناک ِ عنبر ِ اميد:
ميان ِ آفتاب و شب برآورده‌ست ديواري ز خاکستر سحر هرچند،
دو کودک بر جلوخان ِ سرائي مرده‌اند اکنون
سه کودک بر سرير ِ سنگ‌فرش ِ سرد و صد کودک به خاک ِ مرده‌ي ِ
مرطوب.
|