[مجتب]

یکی روبهی دید بی دست و پای فرو ماند در لطف و صنع خدای
که چون زندگانی به سر می‌برد؟ بدین دست و پای از کجا می‌خورد؟
در این بود درویش شوریده رنگ که شیری برآمد شغالی به چنگ
شغال نگون بخت را شیر خورد بماند آنچه روباه از آن سیر خورد