نخستین کنگره گویندگان در سال ۱۳۲۵ برگزار مى‌‌شود که از ۶۰ نفر شاعر، ۴ نفر نوپرداز (نیما، توللى، نادر نادرپور و رواهیچ) در این کنگره حضور داشتند. طبرى و فاطمه سیاح به دفاع از نوپردازان پرداختند و راه آنان را تبیین کردند. ضعف تالیف نیما یوشیج در این دوره نوپردازان را به سمت توللى مى‌‌کشاند و جریان سمبولیستى شعر نو با کندى مواجه مى‌‌شود. در این میان شیبانى اولین مجموعه شعر نو «جرقه» را منتشر مىکند و در شناخت کلمه و تغییر واحد وزن از مصرع عروضى به ریتم و موسیقى کلمه در شعر مى‌‌رسد. یکى دیگر از خصوصیات بارز شعر شیبانى وارد ردن کلمات معمولى و روزمره‌اى چون پیستون، سینما، دنده، ناودان، بقچه، دودکش و... بود.در سال ۱۳۲۶ شاملو مجموعه آهنگ‌هاى فراموش شده، اشعار موزون و منثور را منتشر مىکند و در این اشعار تاثیر حمیدى شیرازى، شهریار، نیما، خانلرى و گلچین گیلانى دیده مى‌‌شود. در فروردین سال ۱۳۲۷ مرتضى کیوان در نشریه جهان نو شعر شاملو را مورد نقد و بررسى قرار مى‌‌دهد و اشاره مىکند که شاملو هنوز از چنگ رمانتیسیسم رهایى نیافته و شعرهاى بى وزن و قافیه اش خیلى بهتر و جالب‌تر است و آینده شاعر را در شعرهاى بى وزن مى‌‌بیند، برعکس او اخوان ثالث شعر بى‌وزن را پاشنه آشیل و نقطه ضعف شاملو مى‌‌دانست و اعلام کرد که شاملو در این نوع اشعار شکست خورده است.
اکنون در این زمان سه نوع شعر در جامعه وجود دارد: نیمایى، نوقدمایى (که عمدتاً چهارپاره است) شعر منثور که هنوز برد با شعر میانه معقول نوقدمایى است. شاملو اشاره مىکند که هر وقت وضع مالى‌ام اجازه مى‌‌داد تنها یا با کمک این و آن به نشر مجله یا روزنامه اقدام مى‌‌کردم تا مولود تازه بتواند بر سر پاى خود بایستد. شاملو در شعر قطعنامه که خود یک بیانیه انتقاد از خود است راه گذشته را رها مىکند و به طور خیلى قاطع و محکم قدم در راه شعر سپید مى‌‌گذارد. نشریه کبوتر صلح از قطعنامه انتقاد مىکند و آن را داراى اندیشه تیره مغشوش و انتزاعى قلمداد مىکند. از دیگر شاعرانى که شعر سپید سروده اند مى‌‌توان از هوشنگ ایرانى، غلامحسین غریب، نادر نادرپور، بیژن جلالى، تندرکیا، محمود کیانوش، یدالله امینى (مفتون)، منوچهر شیبانى و منوچهر آتشى نام برد. دهه ۲۰ ، جنگ نوقدمایى‌ها (سنت گرایان جدید و چهارپاره سرایان بود) در نیمه اول دهه ۳۰ این جنگ به نفع چهارپاره سرایان خاتمه یافته و شعر نو وارد مرحله جدید شده و اکنون مبارزه بین سپیدسرایان و چهارپاره سرایان بود. سال ۳۹ سال هجوم همه جانبه نوپردازان شعر نیمایى و شعر سپید به شعر شاعران میانه رو رمانتیک، سال درهم شکستن شعر نوقدمایى بود.
...