[ساقي]

تا نظر در چمن وضع جهان وا کردم
ستمی بود که بر دیده بینا کردم
نه چمن رنگ وفا داشت نه گل بوی بقا
حیرت آلوده بهر سو که تما شا کردم
شوخ چشمی چو مگس کردم و بس شرمیدم
هر متاعی که ا ز این سفله تمنا کردم
گر بمحشر زمن از حاصل دنیا پرسند
گویم افسوس همه خواهش بیجا کردم
ذره نیست بکف ز ین سفر دورو دراز
عفو خواهم زخدا آنچه خطا ها کردم
( ساقي ) بار خجا لت بکشی روز جزا
زآنکه در عالم فا نی چه مهیا کردم؟