[تاري]

چرا وقتی که آدم تنها ميشه غم و غصه اش قد يک دنيا ميشه

می ره يک گوشه پنهون ميشينه اونجا رو مثله يک زندون می دونه

غم تنهايی اسيرت ميکنه تا بخوای بجنبی پيرت ميکنه

وقتی که تنها ميشم اشک تو چشام پر می زنه

غم می ياد يواش يواش خونه دل در می زنه