[مجتب]

شبی ترک محبت گفته بودم

میان ذره ی شب خفته بودم

نی ام از ناله ی شیرین تهی بود

سرم بر خاک طاقت سر نمیسود

زبانم حرف با حرفی نمیزد

سکوتم زخم بر زخمی نمیزد

نگاهم خار در جایی نمیکوفت

به چشمم اشک غم پایین نمیکوفت