[تاري]

نه دل مفتون دلبندی
نه جان مدهوش دلخواهی
نه بر مژگان من اشکی
نه بر لبهای من آهی
نه جان بی نصیبم را پیامی از غلامانی
نه شاهد بی فروغم را
نشانی از سحرگاهی
ندارم خاطر اُلفت
نه با مهری ، نه با ماهی
نیابد محفل گرمی
نه از شمعی ، نه از جمعی
به دیدار اجل باشد
اگر شادی کنم روزی
به بخت واژگون باشد
اگر خندان شوم گاهی
کیم من ؟ ...
آرزو گم کرده ای تنها و سرگردان
نه امیدی ، نه همدردی ، نه همراهی
گهی اُفتان و خیزان
چون غباری در بیابان
گهی خاموش و حیران
چون نگاهی در نظرگاه
جانا تا چند سوزد در دل شبها
چو کوکبها
به اقبال شرر نازم که دارد
عمر کوتاهی ! .