[mehraveh]

رها چون تا چو خورشيدي قبايي پوشم از اتش
در ان اتش چو خورشيدي جهاني را بيارايم!
رها کن تا که چون ماهي گدازان غمش باشم
که تا چون مه نکاهم من،چو مه زان پس نيفزايم!