[peleshk]

و آنگاه خداوند نخ و سوزن را آفرید...
چنین آموختندمان که تنها می توان با نخ وسوزنجامه هی دوخت.
پاره جامه ای را وصله کرد و یا آنکه بر شکافی بخیه زد،
اما یقینا خداوند نخ و سوزن را به منظور دیگری آفرید
...تا مردمان با آن پاره های دل را به تکه های زندگی بخیه زنند.
...تا بر زخم های کهن دهان گشوده وصله ی صبوری و گذشت زنند.
...تا آخرین برگ بی جان امید را بر تن ساقه ی زندگی پیوند زنند.