كاش وقتي زندگي فرصت دهد گاهي از پروانه ها يادي كنيم ...
كاش بخشي از زمان خويش را وقف قسمت كردن شادي كنيم ...
كاش وقتي آسمان بارانيست از زلال چشمهايش تر شويم ...
كاش شب وقتي كه تنها ميشويم با خداي ياس ها خلوت كنيم ...
كاش بين ساكنان شهر عشق ردپاي خويش را پيدا كنيم ...
كاش با الهام از وجدان خويش يك گره از كار دل ها وا كنيم ...
كاش رسم دوستي را ساده تر، مهربان تر ، آسماني تر كنيم ...
كاش در نقاشي ديدارمان شوق ها را ارغواني تركنيم ...
كاش وقتي شاپركها تشنه اند ، ما به جاي ابرها گريان شويم ...
كاش ... كاش ... و صد كاش ديگر ...