داشت بارون می گرفت. باد می اومد و هوا ابری بو، باد لنگه ی پنجره ی خونه ی قدیمی اون طرف خیابونو هی باز و بسته میکرد .قدما مو تندتر کردم تا قبل از اینکه بارون بگیره برسم خونه. چراشو نمی دونستم ولی می دونسم باید قبل از بارون برسم خونه. رسیدم خونه قبل از اینکه بارون بزنه ولی وقتی رسیدم و بارون گرفت رفتم و از پنجره نگاه کردم چه قد دلم خواست زیر بارون باشم خیس بشم وسردم بشه دنبال سرپناه نگردم و حتی اگه یکی دیدم همونجور زیر بارون راهمو بگیرم و برم و فکر کنم سر پناهی ندیدم مردم رو نگاه کنم که دارن دنبال یه سر پناه میگردن بارون تندتربشه و من از سرما زیر بارون بلرزم. انگار زیر بارون تو خیابون دارم قدم میزنم رو به روم دختر کوچولوی بازیگوشیه که معلوم نیست چه جوری تونسته دور از چشم مادرش بیاد زیر بارون تا چتر رنگیشو امتحان کنه.درخت توت بزرگ وسط جاده خیس آبه همون که دلشون نیومد موقع ساختن جاده قطش کنن و حالا پر بار تر از همیشه وسط یه خط پهن خاکستری با شاخه هاش یه تیکه از ابرارو بغل گرفته تا فقط رو سر اون ببارن خانمی رو میبینم که داره لباسا رو از رو بند جمع میکنه و سعی داره پرده ی پنجره باز رو به بالکنو بکشه تو تا بیشتر از این خیس نشه شاید مادر همون دختر کوچولویی باشه که داشت با تمام وجود چتر رنگیشو به بارون معرفی می کرد ،سر کوچه پیچ اول که هیچی دومی رو که رد کردم صاحب همون مغازه بقالی که بچگیا همیشه ازش خرید میکردم روی صندلی پارچه ایش جلوی در مغازه نشسته و آدم فکر میکنه داره بارونو نگاه می کنه اما مثل اینکه فقط منتظره بارون بند بیاد تا مشتریای کوچولوش از راه برسن و ازش خوراکی بخرن و شایدم این جوریه که جز خوراکی یه کمی از تنهایی هاشم می فروشه به قیمت خریدن خنده بچه ها، دم در که رسیدم اصلا برای باز کردن در عجله نمیکنم کلید تو جیب کیفمه ولی یه ذره دنبالش می گردم پیداش که کردم قفل درو باز می کنم صدای چرخش کلید تو قفل در نگاهمو به اون سمت می چرخونه در که باز بشه پشت پنجره ایستادم و دارم بارونو نگاه میکنم و تازه می فهمم چیزی که از صبح داره آزارم میده جای خالی قدمای تو کنار ردپای بارونیمه.