[Omid7]

فصل چهارم : کارما


جامعیت قانون کارما از عواملی اصلی پیوند اجزای هستی است . این قانون نه تنها انسان ، بلکه حیوانات ، نباتات و کانی ها را نیز در بر می گیرد . همه این اجزاء خانواده ای بزرگ با تاریخی پیچیده و غیر قابل تفکیک را تشکیل می دهند . شر یعت - کی - سو گماد ( کتاب اول )

سِر اسحاق نیوتن در بیست و سه سالگی در باغ خانوادگی خود شاهد سقوط سیبی از درخت بود . البته برخلاف آنچه که گفته اند سیب به سر او نخورد ، اما همین سقوط پایه تئوری جاذبه عمومی او گشت . در همان سال ، یعنی سال 1665 وی سه قانون حرکت را کشف کرده بود که یکی از این قوانین چنین بود :

برای هر عملی عکس العملی مساوی و در خلاف جهت آن وجود دارد . قوانین نیوتن غالبا“ در مورد تاثیرات متقابل نیروها و اشیاء فیزیکی به کار می روند ، ولی همین قانون عمل و عکس العمل در مور احساسات و افکار نیز صادق است . قا نون کارما قانونی علمی و منطقی است . این قانون شکل معنوی همان قانون علت و معلول فیزیکی است . هر عملی مولد عکس العملی مساوی و در خلاف جهت آن عمل است . این رون به رشد روح کمک می کند و ما را در ادراک تاثیرات اعمالمان یاری می دهد . هدف قانون کارما آموزش عشق و ارتقاء معنوی است ، نه تنبیه .

کارما از دقیق ترین و ظریف ترین طرق در زندگی ما نفوذ می کند . چنانچه ما در یکی از زندگی های گذشته آزادی های انسانی را محدود کرده باشم ، در این زندگی با محدودیت های آزادی فردی خود دست به گریبانیم . این تجره فرصت تجدید نظر در دیدگاهها را فراهم نموده ، عشق را به ما می آموزد . زمانی که قانون کارما را در زندگی خود بپذیریم ، دیگر قر با نی حوادث نخواهیم بود . در این صورت می توانیم علل معنوی پنهان را در زندگی خود شناسایی کرده ، بر مبنای آنها عمل کنیم . مشکلات به فرصت های جهت رشد معنوی تبدیل می گردند . کارما با تقدیر و سر نوشت تفاوت دارد ، زیرا ما را آماده می سازد تا در زندگی خود نقشی فعالانه ایفا کنیم . قانون کارما و پیروی از آن به معنی پیروی از بالاترین قوانین اخلاقی است . این قوانین بسیار ساده هستند ، اما اکنکار طریقی منفعل نیست .

وقتی ما به مقام رفیع خود شناسی نا ئل شویم ، هنوز پا سخگو ی اعما ل روزمره خو د هستیم ، ولی کارما های زندگی های پیشین را مستهلک نموده ایم و
هنگامی که ما موریت خود در این زندگی را انجام دادیم ، الزامی به بازگشت نداریم مگر اینکه به میل خود برای خدمت یا آمو ز ش دادن به این طبقه بازگردیم. ممکن است ما این آگاهی وسیع را در طو ل زندگی حفظ کنیم یا تنها برای لحظا تی کوتاه در وضعیت خود شناسی به سر ببریم ، اما در هر حا ل این را 3 درجه و جود دارد . در و ا قع ما باید در راه خدا شناسی ، شایستگی لحظه به لحظه آن را 6 نیز می آموزیم که همیشه احتما ل از دست دادن بینش کسب نماییم .

بیشتر پیروان اک مایلند از قید کارما ر ها می شوند .آ نان تر جیح می دهند در پایان زندگی فعلی ، محموله کارما های خو د را به تعادل رسانده باشند . ماها نتا نیز در این امر به آنها کمک می کند . پیروان اک با انجام دادن تمر ین های معنوی ، رفتارها و عادات گذشته را فرو می گذارند . آنان می توانند بدون اینکه مجبور به تنا سخ مجدد باشند ، سر نو شت معنوی خود را رقم زنند . به این ترتیب آنان از گردش بی پایان در گردونه هشتاد و چهار 84 رها می شوند . این از دیدگاه پیروان اک ، به معنای آزادی معنوی است .

قانون کارما بر عدالت کامل دلالت دارد . این حقیقت در دنیای ما که سرشار از بی عدالتی است ، می تواند قوت قلبی باشد . یکی از وظایف پیروان اک، مهروشفقت به همگان ، صرف نظر از جایگاه معنوی آنهاست . زیرا در این سفر معنوی همه ما با یکدیگر همراه هستیم . رنج های زندگی همیشه مکافات اعمال
گذشته ما نیستند ، بلکه مسائل ظریف دیگری نیز در کارند . اگر ما در زندگی های گذشته مورد آزار قرار گرفته و ترس را تجربه کرده باشیم ، احتمالا هنوز این عواطف را در حافظه روانی خود حفظ کرده ایم و شاید به همن دلیل در زندگی کنونی از احساس ترس و تنش در عذابیم . تا زمانی که ما منشاء اصلی روح را به خاطر نیاورده و نگرانی های خود را به روح القدس نسپاریم ، این ترس ها باقی خواهند ماند .

اکنکار مسولیت پذیری را به ما می آموزد . این در زندگی روزمره بدان معنی است که هر کوششی را در جهت حفاظت از خویش به جا آوریم . حال آن که در بعد معنوی ، معنای مسئولیت پذیری درک این واقعیت است که ما شایسته وضعیت آگاهی فعلی خود هستیم . چنانچه تنها برای هر کسی یک عمر قائل باشیم ، این سخن به نظر غیر منطقی می آید . در یک زندگی منفرد چنین به نظر می رسد که ما بدون دلیل آشکاری رنج می بریم یا از لذایذ زندگی متنعم می شویم .در این وضعیت آفرینش کینه جویا نه و بی مقصود جلوه می کند . قانون مسئولیت پذیری معنوی هنگامی بیشتر معنا پیدا می یابد که ما قانون کارما و تناسخ را بپذیریم .

تناسخ به ما می آموزد که تا زمانی که درس های معنوی خود را فرا نگیریم ، بارها و بارها متولد می شویم . قانون کارما تصریح می کند که اعمال ما و نتایج غیر قابل اجتناب آنها با هم ارتباط مستقیم دارند ، یعنی در یک زندگی آنچه را که در زندگی د یگر کاشته ایم ، درو می کنیم . اگر ما سد راه پیشرفت انسان دیگری شویم ، با بدهی کارمیک مواجه خواهیم شد . با مرور اعمالمان ، روشن می گردد که هنوز قا نون عشق را نیاموخته ایم . بدهی کارمیک باید پرداخت شده و درس آن باید آموخته شود .

مسبب رنجی که در پی آن می آید ، خدایی کینه ورز و انقام جو نیست ، بلکه هر چه پیش آید محصول اعمال خود ماست . آن که از طریق تجربیات ، هر روحی را در جهت پرورش بالاترین ظرفیت معنوی یاری می کند ، خدای مهربان است .

شاید بتوان گفت بدترین مورد نقض قانون کارما ، سوء استفاده از قدرت های معنوی در جهت منافع فردی است . تاریخ مملو از افرادی است که از قدرت های روانی در جهت بهره شخصی استفاده کرده اند . این معلمین کاذب ، دِینی به پیروان خود دارند که بالاخره روزی باید ادا شود . تجر به آموزگار ماست .

هنگامی که درسی ، به ویژه درسی معنوی آموخته شود ، دیگر تجربه مجدد آن ضرورتی ندارد و آن کارما به پایان رسیده است و می توان به پله بعدی قدم گذاشت . این نه به معنی تبرئه یا بخشش ، بلکه نشانه رشد معنوی است . ما قادر نیستیم خداشناسی را در بازار ابتیاع کنیم ،کسی هم نمی تواند آن را به ما خیرات کند . اشتباهات و گناهان گذشته ما ، به صِرف درخواست آمرزش در لحظات آخر عمر مورد بخشایش قرار نمی گیرند . حکمت معنوی به واسطه تقبل مسئولیت اعمال و یادگیری نحوه عمل اک کسب می گردد . بلوغ معنوی هنگامی حاصل می شود که در یابیم خود خالق وقایع و شرایط زندگی خود هستیم .

اگر شیوه آفرینش چیزی را بیاموزیم که برای همگان بهترین و سود مند ترین است ، گام زدن در راه خدا را آموخته ایم .