[ساقي]

«حقوق حیوانات در اندیشه‌های ایران باستان»

در فرهنگ‌های باستانی، حیوانات از لحاظ تقدس و ارزش در طبقات مختلفی قرار می‌گرفتند و هر كدام نماد اسطوره‌ای بودند. به عنوان مثال (پرندگان) همواره در شمار جانداران ارجمند بودند و مردمان قدیم پرندگان را آفریدگانی فراسویی و از گونه ای دیگر می‌پنداشتند. در این فرهنگ‌ها، مرغان شكاری تیزپرواز از ارزش آیینی و نمادین بیشتری برخوردار بودند. مثلا (شاهین) از دید (نمادشناسی اسطوره) برجسته‌تر و ارجمندتر از دیگر مرغان بود و ایرانیان، یونانیان و رومیان سرشت شاهین را از آتش می‌دانستند.

ایرانیان باستان (كلاغ) را پرنده مهر و سروش می‌دانستند و ژرمن‌های باستان، كلاغ را یار و همراه خدای خویش، (اودین) می‌انگاشتند. سیمرغ (هما) نیز بسیار مورد توجه ایرانیان بوده و آن را در شمار مرغان خورشیدی می‌آوردند و معتقد بودند كه سیمرغ، (جان جانان) است و جان‌های پاكیزه و پیراسته با رسیدن به سیمرغ، به خدا می‌رسند.

امروزه در قونیه معتقدند لحظه ای كه آهویی به دنیا می‌آید، نوری مقدس زمین را روشن می‌كند و در برخی فرهنگ‌ها، آهو را نماد فرزانگی دانسته اند. در ایران باستان نیكی به حیوانات سودمند از وظایف اصلی بوده است. در تاریخ نقل شده بهرام گور از پادشاهان ساسانی كوشش‌های فراوانی در جهت توسعه پرورش اسب و اسب دوانی می‌كرد و انوشیروان به دامپروری علاقه فراوانی داشت.

نیكی و ترحم به حیوانات در آئین مزدیسنا كه در زمان ساسانیان رواج داشت، اهمیت زیادی داشته و در این مورد در رساله پهلوی (ارداویراف نامه) كه در زمان ساسانیان نوشته شده نكات جالبی دیده می‌شود. ارداویراف موبدی كه سفری به بهشت و دوزخ كرده و مردمان را از پاداش و عذاب در جهان دیگر با خبر می‌كند، سزای آنان را كه نسبت به حیوانات بد رفتاری می‌كنند عذاب دوزخ و پاداش كسانی كه به حیوانات نیك رفتاری می‌كنند را سعادت ابدی می‌داند.

در آیین مانی و مزدك نیز برای حیوانات اهمیت خاصی قائل بودند. مانی مردی ایرانی و دین او دین آمیخته از آیین زرتشت، مسیح و احتمالا سایر ادیان زمان بود. برگزیدگان یا روحانیون این آیین از خوردن گوشت و هرگونه آزار رسانیدن به حیوانات و گیاهان به شدت امتناع می‌كردند.

...