NGC 1132 و كهكشان‌های كوتوله‌‌ای كه آن را احاطه كرده‌اند به احتمال زیاد بقایای گروهی از كهكشان‌ها هستند كه در گذشته نه چندان دور با یكدیگر تركیب شده‌اند و اكنون یك مجموع فسیل را تشكیل می‌دهند.
NGC 1132 و كهكشان‌های كوتوله‌‌ای كه آن را احاطه كرده‌اند به احتمال زیاد بقایای گروهی از كهكشان‌ها هستند كه در گذشته نه چندان دور با یكدیگر تركیب شده‌اند و اكنون یك مجموع فسیل را تشكیل می‌دهند.
NGC 1132 در فاصله تقریبا 320 میلیون سال نوری در صورت فلكی نهر، متعلق به دسته كهكشان‌های بیضوی غول‌پیكر است. و به احتمال زیاد یك تجمع عظیم كهكشانی این فسیل كیهانی را پدید آورده است. در این تجمع، برخورد پی در پی كهكشان‌ها یك كهكشان بزرگ و درخشنده بیضوی به وجود آورده كه از كهكشان‌های معولی نوع بیضوی درخشنده‌تر است.
در نور مرئی،1132 NGC یك كهكشان بیضوی منفرد و دور افتاده به نظر می‌رسد. اما، مطالعات نشان می‌دهد كه 1132 NGC در هاله‌ای از ماده تاریك قرار دارد كه مقدارش با ماده تاریك خوشه‌هایی كه ده‌‌ها یا صدها كهكشان دارند قابل مقایسه است. همچنین،1132 NGC تابش قوی پرتو X دارد كه منبع آن حجم زیادی از گاز داغ است. این حجم گاز غالبا در كهكشان‌های خوشه‌‌ای یافت می‌شود. تابش پرتو X در1132 NGC به محدوده‌‌ای از فضا گسترش می‌یابد كه 10 بار وسیع تر از شعاع كهكشان در نور مرئی (120000 سال نوری) است. این شواهد نشان می‌دهند كه 1132 NGC نه یك كهكشان منفرد كه یك كهكشان خوشه‌‌ای است.
منشاء این گروه فسیل شده هنوز ناشناخته است. محتمل‌ترین توضیح این است كه یك كهكشان به طور افسارگسیخته هر آنچه اطراف خود بوده را بلعیده و حاصل نهایی این بلعیدن، گروه فسیل شده است. توضیح دیگر این است كه شاید این گروه پدیده‌های كمیابی باشند كه در جایی یا در زمانی تشكیل شده‌اند كه رشد كهكشان‌های با اندازه متوسط تا حدی متوقف شده و تنها یك كهكشان بزرگ شكل گرفته است.
در این تصویری كه تلسكوپ فضایی هابل آن را تهیه كرده، هزاران خوشه كروی و قدیمی از كهكشان‌ها 1132 NGC را احاطه كرده‌اند. این كهكشان‌ها احتمالا بازمانده كهكشان‌هایی هستند كه 1132 NGC آنها را بلعیده است. در زمینه عكس كهكشان‌های بسیار دور هم دیده می‌شوند. دانشمندان با استفاده از تلسكوپ‌های فضایی محیط اطراف كهكشان‌هایی مانند 1132 NGC را مطالعه می‌كنند تا با تحلیل خواصشان چگونگی تشكیل آنها را دریابند.
كهكشان‌های بیضوی ظاهری یكنواخت و هموار دارند. صدها میلیون تا صدها تریلیون ستاره دارند و شكلشان از تقریبا كروی تا بیضوی بسیار كشیده متغیر است. درخشش زردفام این كهكشان‌ها نشان سن زیادشان است. از آنجا كه كهكشان‌های بیضوی گاز سرد زیادی ندارند، نمی‌توانند بیش از این ستاره تولید كنند.
بسیاری از كهكشان‌ها، از جمله كهكشان راه شیری، در گروه‌هایی قرار دارند كه به دام گرانش یكدیگر افتاده‌اند. گاهی گرانش باعث می‌شود كهكشان‌ها با یكدیگر برخورد كنند و حتی در قالب یك كهكشان منفرد با هم تركیب شوند.
شواهد محكمی وجود دارد كه نشان می‌دهد راه شیری هم یك كهكشان‌‌‌خوار بوده كه در طی عمر خود تعداد زیادی از كهكشان‌های كوچكتر را بلعیده و ستاره‌هایشان را از آن خود كرده است.