[amir ahmadi]

میرزا محمد حسین مثوقی ساوجی به هند امده ملازم جهانگیر پادشاه شد به علتی محبوس گردید و به توجه قاسم خان نجات یافته به ایران رفته قصیده ای در حالت افلاس خود گفت که این دو بیت از ان است:
روزو شب از نظاره اطفال خویشتن
چشم تمام اشکم و اهی مشوشم
چون برق می دوند برهنه به سوی من

من چو ابرشان به ته خرقه می کشم.