[امیر عباس انصاری]

سپندارمذگان در فرهنگ پارسی

در ایران باستان، نه چون رومیان از سه قرن پس از میلاد، بلکه از چند هزاره پیش از میلاد، جشن‌هایی برای ابراز مهر و وفاداری و عشق بوده‌است. این جشن‌ها که خوشبختانه هنوز زنده هستند و بین ایرانیان شناخته شده‌اند سیزده بدر، مهرگان و اسفندگان یا سپندارمذگان هستند.


در گاهشماری ایرانی تاریخ این جشن‌ها بدین ترتیب است:

1. سیزده بدر = تیر روز از فروردین ماه (۱۳ فروردین)
2. مهرگان = مهر روز از مهر ماه (۱۶ مهر)
3. اسفندگان = سپندارمذ روز از اسفندماه (۵ اسفند)

در واقع سه جشن هزاره‌ای به جای یک جشن چند سده‌ای با پیدایش نا مشخص و افسانه‌ای. که اسفندگان یا سپندارمذگان دقیقا چند روز پس از روز والنتاین رومی است.

سپندارمذگان جشن گرامیداشت زمین و زن و روز مهرورزی به مظاهر مهر و فروتنی است. در این روز مردان به زنان خود، با محبت هدیه می‌دادند و زنان و دختران را از کارهای روزمره معاف کرده بر تخت شاهی می‌نشاندند و از آنها اطاعت می‌کردند.

اخیرا گروهی از دوستداران فرهنگ ایرانی پیشنهاد کرده‌اند که به خاطر اختراع نمودن کلمات نا مانوس جدید فارسی و هویت دادن به فرهنگ هخامنشی خود و به منظور حفظ فرهنگ ایرانی به دور از ارزش دادن به فرهنگ قومهای دیگر به غیر از فارسی سپندارمذگان بجای والنتاین به عنوان روز عشق گرامی داشته شود.