[امیر عباس انصاری]

از بعد از ماتریکس کل فیلمهای رزمی شدن ماتریکس
جالبه هنوز هم تک و توک فیلمهای شائولینی و هنگ کونگی و ووشوئی با سبک و سیاق قدیمی ساخته میشه!!

جدا هنر رزمی ژاپن و سبک ئی آی دو یا همون سامورائی با سینمای رزمی اون خیلی بهتر عمل کرد و فیلمهای سامورائی همیشه دارای داستانی اصلی و رزمی فرعی و حاوی فلسفه زندگی و رزمی هستند
نه جفتک چهارگوش چندتا چینی با داد و بیداد و صدای ضربات شلنگ بر بشکه!!!

یک زمانی ژان کلود وندام سینمای رزمی خوبی رو اداراه کرد
زمان رزمی ها گذشته
کسی به سینتیا رادراک و ژان کلود وندام نگاه نمیکنه
وزلی اسنایپس هم باید در قالب یم ابر قهارمان یا یک فیلم نوآر رزمی رو کار کنه
رزمی در خدمت سینماست
نه مثل زمان بروس لی و جکی چان سینما در خدمت رزمی

پسر کاراته یا بچه کاراته یا کاراه کید رو من دیدم
چیز رزمی مهیجی نداره
بیشتر آموزش زندگی و فلسفه با زلانی ساده و نوجوانانه برای جهان هست
فیلمی هست که یک بار میشه دید و سه گانه است و نمیشه ادامه اش داد

حرفهای استاد و شاگرد درباره تراشیدن اضافات تفکر و روح و روان همانند ساختن و پرورش و خلق یک درختچه بونسای جالبه
ولی هنرپیشه پسر بیشتر یه دست و پا چلفتیه تایک رزمی کار!!!

پا نوشت:
دیدن فیلم رزمی مبارزی در باد زندگینامه سوساس (دان یازده) ماسو تاتسو اویاما بنیانگذار سبک کیوکوشین کای کاراته و زندگینامه یاساهیرو یاماشیتا بزرگ مرد جودو رو پیشنهاد میکنم
رزمی یعنی زندگی، نه دلقک بازی