[امیر عباس انصاری]

خوشا هر آنچه كه تو باغ باغ مي خواهي

زمانه وار اگر مي پسنديم كر و لال
به سنگفرش تو اين خون تازه باد حلال

مجال شكوه ندارم ولي ملالي نيست
كه دوست جان كلام مناست در همه حال

قسم به تو كه دگر پاسخي نخواهم گفت
به واژه ها كه مرا برده اند زير سوال

تو فصل پنجم عمر مني و تقويمم
بشوق توست كه تكرار مي شود هر سال

ترا ز دفتر حافظ گرفته ام يعني
كه تا هميشه ز چشمت نمي نهم اي فال

مرا زدست تو اين جان بر لب آمده نيز
نهايتي ست كه آسان نمي دهم به زوال

خوشا هر آنچه كه تو باغ باغ مي خواهي
بگو رسيده بيفتم به دامنت يا كال ؟

اگر چه نيستم آري بلور بارفتن
مرا ولي مشكن گاه قيمتي ست سفال

بيا عبور كن از اين پل تماشايي
به بين چگونه گذر كرده ام ز هر چه محال

ببين بجز تو كه پامال دره ات شده ام
كدام قله نشين را نكرده ام پامال

تو كيستي ؟ كه سفركردن از هوايت را
نمي توانم حتي به بالهاي خيال