Permanent Vacation
تعطیلات همیشگی
نویسنده و کارگردان: جیم جارموش
بازیگران: کریس پارکر، لیلا گستیل، جان لوری، سارا درایور
موزیک: جیم جارموش و جان لوری
محصول سال 1980 رنگی، 77 دقیقه
تعطیلات همیشگی اولین فیلم بلند جیم جارموش است که بر اساس زندگی واقعی «کریس پارکر» بازیگر اصلی فیلم ساخته شده است. «الی» پسری شانزده
ساله، آواره و سرگردان است. نه به مدرسه میرود، نه شغلی دارد و نه حتی در خانه زندگی میکند. فیلم روایتگر برخوردهای او با افراد حاشیه ایی دیگری
است که حین پرسه زدن در شهر با آنها برخورد میکند.
جارموش در مورد این فیلم میگوید:
- کریس پارکر بچه ای بود که من تو خیابون باهاش آشنا شدم، دوست خودمه، چهارده سالش بود که باهاش رفیق شدم. اون به هیچ چیز پابند نیست، حتی جایی
هم از خودش نداره و همیشه بین دوستاش روزگار میگذرونه. کار و باری هم نداره، خلافکار حرفه ای نیست اما برای پول دراوردن ممکنه خلافهای کوچیکی
هم بکنه. البته این فیلم مستند نیست و همه دارن نقش بازی میکنن، شاید نصف اون چیزایی که تو فیلم براش اتفاق میافته واقعی باشن، بقیه اش رو خودم براش ساختم.
موضوع همیشگی فیلمها خشونت و وحشیگریه و شخصیتهایی که به درون این دنیای خطرناک انداخته میشن، خودشون هم بی کله و ظالم میشن. من تو این فیلم خیلی
آگاهانه از ****** و خشونت و هر چیزی که اشاره به اونا بکنه، دوری کردم و خواستم که مردم بیشتر حواسشونو به عوالم معنوی و روحی فیلم بدن، جایی که
«الی» در ذهنش زندگی میکنه.
«الی» در این فیلم تجسم آدمی بسیار عصبی و بی قراراست، همچنانکه در جایی از فیلم میگوید: « یه وقتایی فکر میکنم که باید خیلی تند و با شتاب زندگی کنم و
خیلی جون هم از دنیا برم.»، اما در انتهای فیلم با راحتی و فراغ بال با قایق به پاریس فرار میکند، نه با هواپیما! جارموش در این مورد میگوید:
- اون باید با قایق بره، چون تو سفر با قایق یا قطار، آدم وقت بیشتری داره که ذهنشو استراحت بده و گذشته رو فراموش کنه. من ازش خواستم با قایق بره، بخاطر
این نکته که این اقیانوسه که دو قاره رو از هم جدا میکنه. من میخواستم اینو بگم که الی مجبوره از اقیانوس بگذره تا به اون طرف برسه. اگه اون با هواپیما میرفت
، این احساس دوری مسافت به هر صورت از بین میرفت.
جیم جارموش این فیلم را به عنوان تز پایانی خود، با شهریه ای که باید به NYU میپرداخت ساخت. که باعث ناراحتی آنان شد و از فیلم هم خوششان نیامد.
جارموش در این باره میگوید:
- مدرسهNYU یه جشنواره فیلمهای دانشجویی داشت و من فیلمم رو به اونا دادم. نه تنها فیلم رو رد کردن، بلکه یه نامه خیلی زننده برام فرستادن که در اصل
منظورشون این بود که «این چه آشغالیه؟»
در همین زمان توسط یکی از دوستانش به جشنواره فیلم مانهایم آلمان معرفی میشود. در آلمان این فیلم نه تنها برنده یک جایزه 2000 دلاری میشود، بلکه جهت
پخش در تلوزیون آلمان، خریداری شده و تمام هزینه های ساخت آن به جارموش پرداخته میشود.