« عجب رسمیه رسم زمونه »
خونه مون عیدا پر مهمونه
می رن مهمونا از اونا فقط آشغالِ میوه به جا می مونه !
کجاست اون کیوی ؟
چی شد نارنگی ؟
کجا رفت اون موز ؟!
خدا می دونه !
جعبه خالی ِ شیرینی هنوز گوشه ی طاقچه پیش گلدونه عطرش پیچیده تا آشپزخونه
شیرینیش کجاست ؟ خدا می دونه
می رن مهمونا از اونا فقط جعبه ی خالی به جا می مونه !
از بس خونه رو به هم می ریزن
آدم مثل اسب(!) تو گِل می مونه
یکی نیست بگه خداوکیلی جای پوست پسته توی قندونه ؟!
قند نصفه ی عموجون هنوز خیس و لهیده ته فنجونه
حالا خداییش قندش مهم نیست کنار اون قند نصف دندونه !
می رن مهمونا از اونا فقط نصفه ی دندون به جا می مونه !!
پسته ی خندون ، بادوم شیرین فندق در باز ، مال مهمونه
« پرسید زیر لب یکی با حسرت » : که از این آجیل، به غیر از تخمه،
واسه ما بعدها چی چی می مونه ؟
مهدی استاداحمد
با تشکر فریبا