این انیمیشن رو من چن سال پیش دیده بودم، چن روز پیش یه دفه ای یادش افتادم و باخودم گفتم هرجور شده باس پیداش کنم و ببینمش. بعد که فهمیدم این اصن بین خودشون محبوب نبوده و دلیل این این همه ما لذت بردیم ازش یکی دیگه از شاهکارهای گلوری بوده کلی کیف کردم و کلی هم البت حسرت خوردم بایت این گروهی که از دست رفت.اون همه دیالوگ جدید و جذاب و خنده دار که حسابی با ذائقه ما ایرونیا بخونه برا یه انیمیشن، در حالی که میتونستن فقط خود متن رو ترجمه کنن، نشون از شور و ذوق و خلاقیت و البته عشق اون بچه ها میده. الان تازه فهمیدم گوینده های شخصیتا کی بودن و از همه بیشتر صدای هومن حاجی عبداللهی جای مایلز باعث تعجبم شد!واقعا حرف نداشت. در آخر هم اینکه این مقاله به دست عرفان هنر بخش عزیز نوشته شده خودش یه بحث جداس. فقط به خاطر اینکه نظرم برا این چن خطی که اینجا نوشتین و حسابی شب عیدی منو سر کیف آورد بگم، عضو وبلاگتون شدم. بعد این همه سال، هم شما و هم بچه های گلوری، هرجا هستین حسابی خوش باشین. دم شما گرم.