سلام و عرض ادب
به شما دوست عزیز خیلی خیلی خوش آمد می گم (همنام هم هستیم):53:;)
و کوروش نعلینی عزیز:53::53:
چرا اینجا رو تاسیس کردین بعد ولش کردین؟؟:confused:
تاپیکی که تاسیس میشه و هدفی داره نباید به حال خودش رها بشه
الان نه ادمین به وعده خودش مبنی بر گذاردن داستان ادامه داده نه این دوستمون نوشتن داستانها رو ادامه داده
اما من مطمئنا در صورت نوشتن داستانهای کوتاه به اینجا سر میزنم:53::53:

ضمنا اینجا رو هم تاسیس کردم (بیایید داستان کوتاه بنویسیم (زیر 100 کلمه)) که از اینجا سبکتره و کار کردن توش راحت تره البته منافاتی با این تاپیک نداره و موازی هم هستند
تو این تاپیک داستان زیر صدکلمه ذهن یکدفعه حجم زیادی داستان و پیگیری رو به آدم ارائه میکنه اما قانون زیر صدکلمه باعث میشه که مجبور بشیم کمی ادیتور بشیم و اول و وسط و پایان داستان رو تعیین کنیم

ضمنا اون تاپیک (بیایید داستان کوتاه بنویسیم (زیر 100 کلمه))با کمی آموزش شروع شده و در حد شروع... خوب و موفق عمل کرده از نظر این حقیر البته:o
ولی اینجا با وجود تازه تاسیس شدن و نداشتن پیش زمینه ای میبینم آموزشی نداره:confused::confused:
آموزش و دادن ایده و الهام جهت داستان نویسی اولین اصل شروع همچین حرکتهاییه اینو یادتون نره;)
اگه امیر آقا دوباره اومدن اینجا لطفا یه آموزش درج کنند:53:
یا چندتا راهکار و راهبرد جهت دادن ایده بهتر به افرادی که خواهان کارکردن در این تاپیک هستند
متشکرم

ارادتمند... امیر عباس... بچه تهرانپارس:53::53:

گرگین فرزند چهارم خانواده وفرزند دوم پسر بود .زمستانها به مدرسه میرفت وتابستانها با وجود جثه کوچکش کار می کرد .همیشه در این فکر بود که بار اقتصادی خانواده که بر دوش پدر سنگینی می کرد را سبکتر کند ودر این کار توفیق داشت چون با پولی که به دست می اورد لباس خود وخواهرانش را تهیه می کرد .یک روز برای خرید به شهر رفت برادر بزرگش سفارش کرد که حتما باطری برای رادیو خریداری کند .گرگین از مادر خداحافظی کرد وراهی شهر شد چون فاصله محل تا شهر زیاد نبود معمولا این مسیر را پیاده طی می کرد .او بعداز خرید وکمی گشت زدن دوباره به محل بازگشت .چشمش به برادر که افتاد به یاد اورد که باطری نخریده بنابراین قبل از هر سوالی خودش گفت فراموش کرده باطری بخرد .برادر با عصبانیت گفت هر طور شده باید بری وباطری را بخری وبرگردی غروب شده بود وگرگین نگران از باز گشت چون به شب می خورد و می ترسید برای همین پیش پسر عمه اش جلال رفت تا دوچرخه اش را قرض بگیرد با دلی پر امید به جلال گفت دوچرخه ات را به من قرض بده تا به شهر بروم وباطری بخرم وبرگردم وگرنه امشب کتک خوردن دارم .جلال خیلی راحت گفت من دوچرخه ام نمی دهم گرگین هرچقدر که بگم دلش شکست باز کم گفتم .ناچار پیاده به راه زد ولی از لحظه حرکت مدام با خدا حرف می زد یک مرتبه فکری به خاطرش امد با اخلاص کامل گفت خدایا من پول ببینم هی گفت ورفت رفت وگفت.......یک مرتبه یک بسته پول درست جلو پاش فریاد زد خدایا سلام تو مرا میبینی صدام شنیدی خیلی ممنون ترسو فراموش کرده بود به سرعت به شهر رفت باطری خرید برگشت ....و............و....و....و......و......چند روز بعد گرگین با جلال مسابقه دوچرخه سواری می داد وفراموش کرده بود که جلال دوچرخه اش به او قرض نداده

یه تعریف مال زمان وقوع همین قصه/الاغ یکی از اهالی به چاله افتاد و مرد. باور کن دانه عزیز منزل صاحب الاغ پر شده بود از همه زنهای محل وهمراه زن صاحب الاغ گریه می کردند گریه واقعی .ذهنت به زمان خیلی دور نبر شاید 40سال پیش اینها را من خودم دیدم

اوایل وقتی تو درساش مشکل پیدا می کرد کسی می فرستاد دنبالش بیا که امتحان داریم و من خیلی اشکال دارم بعد از یک سالی که به این منوال گذشت دیگه عادت کرده بود باید حتما موقع امتحان اون بیاد و باهاش کار کنه دیگه شرطی شده بود اگر او نمیامد نمره خوب نمی اورد نزدیک سه سال به همین منوال گذشت علاقه خاصی بین اونا بوجود امده بوددیگه بیشتر موقع ها درس دادن بهانه بود بیشتر برای رفع دلتنگی بود زیاد با هم فاصله سنی نداشتند هر دو تاشون درسشون عالی بود ولی شریف هم دو کلاس از نازی بالاتر بود هم درسش بهتر بود .شریف تو همه فامیل معروف شده بود به بچه مثبتی و درسخونی نازی معمولا وقتی شریف بعد از چند روز به خانه شون می رفت می گفت دو روز برات غیبت زدم ته دل به هم علاقه مند شده بودند ولی هیچکدومشون به روی هم نمیاوردند .وقتی بعد از رفع اشکال که موقع استراحت می شد می رفت میوه میاورد خیلی دوست داشت شریف در مورد چیزای دیگه غیر درس هم حرف بزنه ولی شریف انگار فقط کتاب و می دید غیر از درس دیگه گنگ می شد .نازی می گفت شریف هر دوتامون پزشک می شیم و مطب هامون روبروی هم می زنیم ولی شریف فقط می خندید.

یه سالی دیگه هم به همین منوال گذشت دیگه واقعا شریف اگر نازی را نمی دید خیلی دلتنگش می شد تا اینکه سرو کله یکی از پسرای خویش نازی به خانه شون باز شد اون پسر به حساب خودش تو عشق شکست خورده بود اوایل با شریف رابطه برقرار کرد شریف هم همیشه او را نصیحت می کرد که بابا حالا مگه چی شده اون می گفت من می خوام خودکشی کنم به این کلمه که می رسید شریف خیلی عصبانی می شد و بیشتر پیشش می ماند می گفت نمی دونی شریف من دیوانه اش بودم نمی توانم طاقت بیارم .چون وضع کیوان اینجوری بود بابای نازی اونو اورده بود خونه خودشون تا حالش بهتر بشه یکی دو ماهی از تابستان گدشت و کیوان خانه نازی بود .شریف می دید رفتار نازی خیلی تغییر کرده و کیوان هم مثل اوایل دیگه سراغ شریف نمی گیره .نازی که همیشه زنگ می زد که شریف هر جا هست یه سر بیاد خونه شون تو این سه ماه حتی یک بار هم دیگه سراغ شریف نگرفت تا اینکه بابای نازی به شریف گفت دیگه تو همراه کیوان نرو .شریف که صادقانه برای حل مشکل کیوان نو اون شرایط اصلا اونو تنها نگداشته بود فقط به خاطر اینکه نیاز به یک هم صحبت داره حالا متهم می شه .خلاصه هرچه زمان می گدشت شریف از خانواده نازی دورو دور تر می شد اول نمی دونست تا اینکه دایی نازی که دوست شریف بود به او گفت کیوان خیلی پشت سرت بد گفته به نازی خیلی حرفا از زبان تو به نازی گفته که نازی سه روز تو خانه با گریه بست نشسته بابای نازی گفته اگر شریف ببینم او نو با ماشین زیر می گیرم .

شش ماهی از این ماجرا گذشت یه روز تصادفی عموی نازی رادید .عموی نازی با اعتراض به شریف گفت این حرفا چیه که پشت سر نازی به کیوان گفتی ؟شریف گفت چه حرفی من زدم که خودم خبر ندارم .وقتی که عموی نازی مطمئن شد که این حرفا همه دروغی بیش نیست اونم از طرف کیوان برای دور کردن شریف از نازی به شریف گفت من با بابای نازی صحبت می کنم ولی شریف گفت اگر واقعا نازی هم کیوان را می خواد چیزی نگو منم به همه می گم من گفتم تا اون دروغگو در نیاد و کارشون خراب نشه .شریف همه حرفای کیوان را به گردن گرفت .با خودش می گفت اگر ادم کسی را دوست داشته باشه باید خوشی و خوبی اونم دوست داشته باشه اگر نازی با اون خوشحاله برات بس .ولی عذابی کشید تا تونست خودش را بااین موضوع کنار بیاد .با خودش می گفت اگر کمک خدا نبود نمی دونستم با این همه دلبستگی چه کنم .

یک سالی از این موضوع گدشت شریف عموی نازی را دید از حرفاش معلوم بود همه چی خودشون فهمیدند و کیوان را از خونه شون بیرون کردند .شریف دیگه مطمئن شد که نازی دیگه به کیوان نمی دن .یه روز کیوان سرزده اومد پیش شریف .شریف بدون اینکه ازش سئوالی بکنه خودش شروع کرد به حرف زدن و توجیه کردن شریف هم ساکت گوش می داد بعد رو کرد به کیوان گفت :ببین من از تو دلخور نیستم باور کن همین حالا هم اگر کاری از دستم بیاد برات انجام میدم ولی من از طرف عموی نازی مطمئن شدم که دیگه نازی به تو نمی دن .انگار یادش رفته بود یه سال پیش از عشق از دست رفته اش چطوری برای شریف تعریف می کرد و می گفت می خوام خود کشی کنم .گفت من از همون اول هم عاشق نازی بودم خودم خبر نداشتم من اصلا زری را دوست نداشتم .شریف گفت اگر عشق و عاشقی اینه که ادم هر ساعت عاشق یکی باشه پس بهتر که ادم هیچوقت عاشق نشه.

یه سالی از بیرون کردن کیوان گذشته بود .یه روز عموی نازی اومد گفت شریف پاشو بریم یه جایی شریف گفت:کجا؟عموی نازی گفت حالا بریم .وقتی شریف دید عموی نازی اونو به طرف خونه نازی می بره به او اعتراض کرد ولی او دست بردار نبود .گفت راستش از وقتی تو رفتی و کیوان وارد زندگی نازی شد اون که بوسیله تو همه درساش بیست بود الان دو ساله 4 تا 5 تا تجدید میاره الان هم چون 5 تا تجدید شده و خیلی هم اشکال داره به من گفته بیام تو را ببرم تا باهاش کار کنیوبه اینجا که رسید و حرف از کمک به نازی رسید شریف تسلیم شد وقتی نازی را دید دلش گرفت کو اون نازی شادو شنگول و پر انرژی .القصه دوباره همان منوال قبل بود و شریف دوباره روز بروز بیشتر گرفتار نازی می شد تا اینکه بعد از مدتی شنید کیوان به وعده خود عمل کرد و خودکشی کرد .خبر خیلی بدی بود واقعا اگر ادم افسار نفس را نتواند کنترل کند چه بلاهایی که بر سرش نمیاد .با اینکه کیوان خودکشی کرد و نازی هم با هر طریقی با زبان بی زبانی اعلام پشیمانی می کرد ولی باز هم شریف وقتی که در کنار او بود فقط درس و درس و درس .با اینکه لحظه شماری می کرد برای دیدن نازی ولی هیچگاه نتوانسا خودش را راضی کند که حرفی از ازدواج با نازی بر زبان بیاورد .بعد از اتمام درس نازی دیگه شریف رفت و امدش را قطع کرد تا نازی به سوی سرنوشت خودش بره .با اینکه پاکترین عشق نسبت به نازی در دل شریف بود ولی ندای عقل او را از بودن با نازی منع کرد .نازی شوهر کرد و صاحب فرزند شد .کیوان خودکشی کرد و خودش را حرام کرد.و شریف هم ازدواج کرد و الان صاحب فرزند است با اینکه سن و سالی ازش گذشته می گفت هنوز دارم با اون روزا زندگی می کنم نه اینکه بگویی خدای ناکرده به همسرم ظلمی بشه ها تمام وظایفم به احسن وجه انجام می دم اونا فقط خیالی است برای تنهاییهام همیشه مرورش می کنم چون واقعا یک زندگی بود.

گرگین فرزند چهارم خانواده وفرزند دوم پسر بود .زمستانها به مدرسه میرفت وتابستانها با وجود جثه کوچکش کار می کرد .همیشه در این فکر بود که بار اقتصادی خانواده که بر دوش پدر سنگینی می کرد را سبکتر کند ودر این کار توفیق داشت چون با پولی که به دست می اورد لباس خود وخواهرانش را تهیه می کرد .یک روز برای خرید به شهر رفت برادر بزرگش سفارش کرد که حتما باطری برای رادیو خریداری کند .گرگین از مادر خداحافظی کرد وراهی شهر شد چون فاصله محل تا شهر زیاد نبود معمولا این مسیر را پیاده طی می کرد .او بعداز خرید وکمی گشت زدن دوباره به محل بازگشت .چشمش به برادر که افتاد به یاد اورد که باطری نخریده بنابراین قبل از هر سوالی خودش گفت فراموش کرده باطری بخرد .برادر با عصبانیت گفت هر طور شده باید بری وباطری را بخری وبرگردی غروب شده بود وگرگین نگران از باز گشت چون به شب می خورد و می ترسید برای همین پیش پسر عمه اش جلال رفت تا دوچرخه اش را قرض بگیرد با دلی پر امید به جلال گفت دوچرخه ات را به من قرض بده تا به شهر بروم وباطری بخرم وبرگردم وگرنه امشب کتک خوردن دارم .جلال خیلی راحت گفت من دوچرخه ام نمی دهم گرگین هرچقدر که بگم دلش شکست باز کم گفتم .ناچار پیاده به راه زد ولی از لحظه حرکت مدام با خدا حرف می زد یک مرتبه فکری به خاطرش امد با اخلاص کامل گفت خدایا من پول ببینم هی گفت ورفت رفت وگفت.......یک مرتبه یک بسته پول درست جلو پاش فریاد زد خدایا سلام تو مرا میبینی صدام شنیدی خیلی ممنون ترسو فراموش کرده بود به سرعت به شهر رفت باطری خرید برگشت ....و............و....و....و......و......چند روز بعد گرگین با جلال مسابقه دوچرخه سواری می داد وفراموش کرده بود که جلال دوچرخه اش به او قرض نداده

همه بهش می گفتند دکتر چون درسش خیلی خوب بود .همه بچه های محل به نوعی پیش او درس می خوندند و یا رفع اشکال می کردند .ادم خوب و بی غروری بود با اینکه همه قبولش داشتند ولی کمتر اتفاق می افتاد از کسی چیزی بخواد .می تونست از کسای که میان پیشش برای درس خواندن پول بگیره ولی نه تنها هیچوقت از کسی تقاضای پول نکرد .خودش هم کاغذ چرک نویس و کتابهای اموزشی برای بچه ها خریداری می کرد.

چند مرتبه تصمیم گرفت بره جبهه ولی هربار که مادرش متوجه می شد به هر طریقی که بود اورا منصرف می کرد تا شد سال چهارم دبیرستان سالی که همه منتظر بودند رسول خودش را اماده کنکور کنه .وسطای سال به مادرش گفت می خوام برم تهران پیش دوستام .مادر که فکر می کرد به خاطر درس و کنکور می خواد بره تهران مخالفتی نکرد .ولی تهران او ابادان بود بالاخره موفق شد بره جبهه بعدها پسر همسایه قضیه را لو داده بود ولی دیگر مادر دستش به جایی بند نبود .با اینکه نه سر کلاس رفت و نه درسی برای کنکور خواند از همانجا کنکور را امتحان داد و در مرحله اول 5 رشته غیر متمرکز قبول شده بود و رتبه اش از همه هم کلاسیها بالاتر .ولی او دیگر وارد دانشگاهی شده بود که با همه دانشگاها فرق می کرد هر کس انجا می رفت دیگه نمی شد برش گرداند .

الان نمیدانم دیگر انجا هم کسی به او می گوید دکتر دانش اموزی هم دارد .فکر کنم دیگه برای رفتن سر کلاسا با یه حرکت پرواز می کنه و از باغ بهشت به ان باغ و از ان باغ به ان باغ می رود و تدریس می کند.

و این هم پایان قصه دکتر