[آريانا]

نوشته اصلی توسط ساقي

آيا وقتي به مقام والاي عاشقي به تمام معنا رسيديم متاعي با ارزش داريم براي هديه بر آستانه « معشوق » ...... کسي آن آستان بوسد که جان در آستين دارد

گفتم که کنم تحفه‌ات ای لاله عذار
جان را، چو شوم ز وصل تو برخوردار

گفتا که بهائی، این فضولی بگذار
جان خود ز من است، غیر جان تحفه بیار