[amir ahmadi]

اگر انچه را که من بدان وقوف دارم و غیب ان بر شما مکشوف نیست شما نیز می دانستید سر به بیابان ها می گذاشتید و بر اعمال خویش می گریستید و بر سرو سینه می کوبیدید و اموال خود را بی محافظ کرده کسی را به نگهبانیش نمی گماشتید و هر کدام به کار خود می شدید و به دیگری نمی پرداختید .اما هر انچه که تذکارتان دادند فراموش نمودید و از انچه بیمناکتان ساختند خود را محفوظ انگاشتید .براین اساس عقل از سرتان پریده و کارهاتان در هم ریخته .خدا را قسم دوست تر می داشتم که خداوند میان من و شما جدایی اندازد و مرا بدان که از شما به من شایسته تر است بپیوندد .به خدا مردمی بودند با رای و تدبیری مبارک و مزین به شکیبایی حق گو و دوری جوینده از ظلم و ستم کاری .سبقت گرفتند و به شتاب راه راست رفتند چنین شد پس که پیروز گشتند و به نعمت پایایاخرت دست یافتند و به کرامت گوارا رسیدند.