[چرو]

ما که می از خمره میخانه خوریم از چـــه غـــم زاهد دیوانــه خوریم

ما کـه خرابیـــم و بر آبیـم و سراب از چــه غـم کافــــر بیگانـه خوریـم

غم دل ما را که خورد



همه خوابند و دل ما همچـو دیوانه ها خـود خرابیــم و در اندیشــه بیگانه ها

نوری که به میخانه نیاز است به بتخانه حرام است غـــــم دل بیگانـــــــه مخــــور یـــــــار که خـام است

غم دل ما را که خورد



مهر آفرین خاک من منزلگـــــه پــاک من

ایران من، ایران من، ایران من ایران من، ایران من، ایران من

آری شهر را روزی اگر آب بــرد شــــــــاه را خـــــــــــواب بــرد

غم دل ما را که خورد



غم مخور، حسرت دیدار مخور غم این دشمــن بیــــدار مخور

غم دل ما را که خورد