[ساقي]

کجایی ساقیا درده مدامم
که من از جان غلامت را غلامم

می اندرده تهی دستم چه داری
که از خون جگر پر گشت جامم

ز ننگ من نگوید نام من کس
چو من مردی چه جای ننگ و نامم

چو بر جانم زدی شمشیر عشقت
تمامم کن که زنده ناتمامم

گهم زاهد همی خوانند و گه رند
من مسکین ندانم تا کدامم

ز من چون شمع تا یک ذره باقی است
نخواهد بود جز آتش مقامم

مرا جز سوختن راه دگر نیست
بیا تا خوش بسوزم زانک خامم