[ابریشم]

کاش آسمان حرف کویر را می فهمید و اشک خود را نثار گونه های خشک او می کرد.

کاش واژه ی حقیقت آنقدر با لبها صمیمی بود که برای بیان کردنش به شهامت نیاز نبود .

کاش دلها آنقدر خالص بودند که دعا قبل از پایین آمدن دستها مستجاب می شد .

کاش شمع ، حقیقت محبت را در تقلای بال و پر سوز پروانه می دید و او را باور می کرد.

کاش مهتاب با کوچه های تاریک شب آشناتر بود.

کاش بهار آنقدر مهربان بود که باغ را بدست خزان نمی سپرد .

کاش فریاد آنقدر بی صدا بود که حرمت سکوت را نمی شکست .