وردزورث پر از خاطره است برایِ من. اولین شعرِ انگلیسی ای که خوندم همین daffodils بود که آخرش اشک به چشمم آورد و به خاطرِ علاقه ای که بهش دارم و حسِ عجیبی که لحظه اول بهم داد به آدرس وبم هم تبدیل شد.
من شخصا مخالفِ ترجمه شعر هستم، چون معتقدم بار احساسی اون رو از بین می بره و خیانت در حقِ شاعره. اما خب فقط محض آشنائی چندتاش ترجمه بشه مشکلی نیست. اما بازم به نظرم بهتره اول زبانِ شاعر رو یاد گرفت بعد شعرش رو خوند.
خودم چندتا شعر ترجمه کردم که تنها تلاشی بود در جهت تقویت مهارت ترجمه. یکی از شعرهای وردزورث رو هم ترجمه کردم. این شعر رو برایِ دخترش گفت و از تلخی لحظه ای میگه که شاعر مرگ دخترش رو فراموش کرد.
Surprised by joy — impatient as the Wind
I turned to share the transport — Oh! with whom
But Thee, deep buried in the silent tomb,
That spot which no vicissitude can find?
Love, faithful love, recalled thee to my mind —
But how could I forget thee? Through what power,
Even for the least division of an hour,
Have I been so beguiled as to be blind
To my most grievous loss? — That thought's return
Was the worst pang that sorrow ever bore,
Save one, one only, when I stood forlorn,
Knowing my heart's best treasure was no more;
That neither present time, nor years unborn
Could to my sight that heavenly face restore
در شگفت از سرور،
بی تاب چنان باد،
سر چرخاندم تا از شادی ام بگویم؛
آه! با که؟
با تو که که در عمقِ گوری خاموش،
آنجا که دگرگونی بر آن نمی تازد،
آرمیده ای؟
عشق،
عشقِ ماندگار،
تو را به یادم آورد؛
اما چگونه از یادت بردم؟
چه نیرویی،
حتی برایِ یک دَم،
تو را از یادم بُرد؟
آیا آنچنان کور شده ام
که فراموش کردم
اندوه ناک ترین از دست داده ام را؟
گذرِ یک بارۀ این فکر
بدترین دردی بود که غم
بر سینه ام نقب زد.
تنها آن دم که دلشکسته ماندم،
دریافتم
که بهترین سرمایۀ قلبم رفته است،
که نه اکنون
و نه سالهایِ پیشِ رو
می تواند آن چهرۀ بهشتی را،
در برابرِ دیدگانم،زنده کند.