مبارکت ای صبورِ شب ها ، به صبح تابان رسیدی آخر
ز " تن پراکندگی" گذشتی ، به مطلق جان رسیدی آخر
سری نداری تنی نداری به غیر خود دشمنی نداری
شمیم پیراهنی نداری ولی به کنعان رسیدی آخر
دریچه ای شعله ور گشودی به عشق و آتش جگر گشودی
ز بستر سینه پر گشودی به زیر دندان رسیدی آخر
شکفته در شعله های خونت گدازه های تب و جنونت
هزار ابر از دلت برآمد به گل به باران رسیدی آخر
تو خواب سر سبز ریشه بودی بهار فردای بیشه بودی
در ابتدای همیشه بودی ولی به پایان رسیدی آخر
...
__________________
.
.
ای مردمان ای مردمان از من نيايد مردمی
ديوانه هم ننديشد آن كاندر دل انديشيده ام
.
«اگر تنهاترین تنهایان جهان باشم خدا با من است»
«او جانشین همهء نداشتنهای من است»
«معلّم شهید دکتر علی شریعتی»
تا عاقل به دنبال پل می گشت
دیوونه از رودخونه گذشت ...