سفر در قرمز ِ غروب،
رسيدند
از کوره‌راه ِ شرق، دو دختر، کنار ِ من.
تابيده بود و تفته
مس ِ گونه‌های‌شان
و رقص ِ زُهره که در گود ِ بي‌ته ِ شب ِ چشم ِشان بود
به ديار ِ غرب
ره‌آورد ِشان بود.
و با من گفتند:
«ــ با ما بيا به غرب!»
من اما همچنان خواندم
و جوابي بدانان ندادم
و تمام ِ شب را خواندم
تمام ِ خالیِ تاريک ِ شب را از سرودي گرم آکندم.
□
در ژاله‌بار ِ صبح
رسيدند
از جاده‌ی شمال
دو دختر
کنار ِ من.
لب‌های‌شان چو هسته‌ی شفت‌آلو
وحشي و پُرتَرَک بود
و ساق‌های‌شان
با مرمر ِ معابد ِ هندو
مي‌مانست
و با من گفتند:
«ــ با ما بيا به راه...»
وليکن من
لب فروبستم ز آوازي که مي‌پيچيدم از آفاق تا آفاق
و بر چشمان ِ غوغاشان نهادم ثقل ِ چشمان ِ سکوت‌ام را
و نيم ِ روز را خاموش ماندم
به زير ِ بارش ِ پُرشعله‌ی خورشيد، نيمي از گذشت ِ روز را خاموش ماندم.
□
در قلب ِ نيم‌روز
از کوره‌راه ِ غرب
رسيدند چند مَرد...
خورشيد ِ جُست‌وجو
در چشم‌های‌شان متلالي بود
و فک ِشان، عبوس
با صخره‌های پُرخزه مي‌مانست.
در ساکت ِ بزرگ به من دوختند چشم.
برخاستم ز جاي، نهادم به راه پاي، و در راه ِ دوردست
سرودم شماره زد
با ضربه‌های پُرتپش‌اش
گام‌های‌مان را.
□
بر جاي ليک، خاطره‌ام گنگ
خاموش ايستاد
دنبال ِ ما نگريست.
و چندان که سايه‌مان و سرود ِ من
در راه ِ پُرغبار نهان شد،
در خلوت ِ عبوس ِ شبان‌گاه
بر مانده‌گي و بي‌کسیِ خويشتن گريست.
|