[SonBol]

شعرِ ناتمام سال‌ام از سي رفت و، غلتکسان دَوَم
از سراشيبي کنون سوی عدم.

پيش ِ رو مي‌بينم‌اش، مرموز و تار
بازوان‌اش باز و جان‌اش بي‌قرار.

جان ز شوق ِ وصل ِ من مي‌لرزدش،
آب‌ام و، او مي‌گدازد از عطش.

جمله تن را باز کرده چون دهان
تا فروگيرد مرا، هم زآسمان.

آنک! آنک! با تن ِ پُردرد ِ خويش
چون زنیدر اشتياق ِ مرد ِ خويش.

ليک از او با من چه باشد کاستن؟
من که‌ام جز گور ِ سرگردان ِ من؟

من که‌ام جز باد و، خاري پيش ِ رو؟
من که‌ام جز خار و، باد از پُشت ِ او؟

من که‌ام جز وحشت و جراءت همه؟
من که‌ام جز خامُشي و همهمه؟

من که‌ام جز زشت و زيبا، خوب و بد؟
من که‌ام جز لحظه‌هايي در ابد؟

من که‌ام جز راه و جز پا تواءمان؟
من که‌ام جز آب و آتش، جسم و جان؟

من که‌ام جز نرمي و سختي به‌هم؟
من که‌ام جز زنده‌گاني، جز عدم؟

من که‌ام جز پايداري، جز گريز؟
جز لبي خندان و چشمي اشک‌ريز؟

□

اي دريغ از پاي بي‌پاپوش ِ من!
درد ِ بسيار و لب ِ خاموش ِ من!

شب سياه و سرد و، ناپيدا سحر
راه پيچاپيچ و، تنها رهگذر.
گُل مگر از شوره من مي‌خواستم؟
يا مگر آب از لجن مي‌خواستم؟

بار ِ خود برديم و بار ِ ديگران
کار ِ خود کرديم و کار ِ ديگران...

□

اي دريغ از آن صفاي کودن‌ام
چشم ِ دد فانوس ِ چوپان ديدنم!

با تن ِ فرسوده، پاي ريش‌ريش
خسته‌گان بردم بسي بر دوش ِ خويش.

گفتم اين نامردمان ِ سفله‌زاد
لاجرم تنها نخواهندم نهاد،

ليک تا جاني به تن بشناختند
همچو مُردارم به راه انداختند...

اي دريغ آن خفّت از خود بردن‌ام،
پيش ِ جان، از خجلت ِ تن مُردن‌ام!

□

من سلام بي‌جوابي بوده‌ام
طرح ِ وهم‌اندود ِ خوابي بوده‌ام.

زاده‌ي پايان ِ روزم، زين سبب
راه ِ من يک‌سر گذشت از شهر ِ شب.

چون ره از آغاز ِ شب آغاز گشت
لاجرم راه‌ام همه در شب گذشت.