[تاري]

اما من نخواهم بود، اگر درونِ من،
دانه از جوانه زدن باز ایستد.
نخست جوانه ها که،
که از زمین سر بیرون می کنند
تا به روشنایی دست یابند.
مگر نه اینکه زمینِ مادر، تاریک است؟
و ژرف، در اندرونم،
من تاریکم؟
من آن چاهم که در آبِ آن،
شب ستاره هایش را به جای می گذارد
و تَک و تنها،
از میانِ کشتزاران، راهی خود را دنبال می گیرد.
به خاطر این همه زیستن است،
که می خواهم این همه زندگی کنم.
هرگز صدایِ خود را بدین روشنی نیافت هام
هرگز چنین،
از بوسه ها غنی نبوده ام.
(نرودا)