علی ...........................

[سمیرا_25]

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

كه به ما سوی فكندی همه سایه هما را

اگر صفحات تاریخ را بررسی کنید این حقیقت مسلم را می یابید که در میان شخصیت های بزرگ، کمتر کسی را می توان یافت که همانند علی ابن ابیطالب(ع) مورد علاقه و محبت و تعظیم و تجلیل و حمایت انسانها قرار گرفته باشد و حوادث و وقایع زندگی او، این چنین مورد توجه قرار بگیرد. این محبت در دلها موج می زند و وجدان آدمی را از انحراف حفظ می کند و در عرصه تابش آن باطل و تبهکاری خوار می گردد. چنین محبتی انسان را در پناه حق قرار می دهد و وجدان او را نگهبان و پاسداری می کند.

آری علی(ع) در گذرگاه تاریخ به عنوان امام حق و نیکی همانند کوهی استوار قرار گرفته به گونه ای که حوادث کوبنده و بادهای سخت آن را متزلزل نمی کند. آنان که با علی ابن ابیطالب(ع) دشمنی می کردند خود گمراه شدند و دیگران را هم گمراه ساختند، سرانجام سر به زیر خاک فرو بردند و خاموش شدند و از آنها نام و نشانی جز لعن و نفرین آیندگان و انسانهای خشمگین باقی نماند.

شخصیت علی(ع) از هر جهت برای مردم شگفت انگیز است. رشته محبت او از هر طرف به قلب های ایشان پیوند یافته است. بسیارند کسانی که درباره این گوهر یکتا سخن گفته اند و شگفتی و محبت خود را ابراز داشته اند، همه آنها در یک نقطه تلاقی می کنند و بر سر یک موضوع اتفاق نظر دارند که علی (ع) نمونه والای فکر و بیان است. او شخصیتی است که به نور وجدان روشن می شود. از همین جهت است که او سزاوار شگفتی و شایسته محبت عمیق است.

علی(ع) آن بزرگمردی است که وجدان بشری در برابر تاریکی های خود خواهی، از او روشنی می گیرد، همان خود خواهی هایی که زمامداران عصری علی(ع) و اکثر زمامداران تاریخ در آن سقوط کرده اند.
او پدری مهربان بود که سایه بلند خود را بر سر کسانی می گستراند که احساس می کردند بیداد گران عدالت را با ستم خود از بین می برند و عاطفه را با سنگدلی پایمال می کنند و نیکی را با تبهکاری نابود می سازند و دولت و سلطنت خود را بر اساس گناه و ظلم بنیانگذاری کرده اند.

ناله كن ای دل به عزای علی
گریه كن ای دیده برای علی

كعبه ز كف داده چو مولود خویش
گشته سیه پوش عزای علی

عمر علی، عمره مقبوله بود
هر قدمش سعی و صفای علی

دیده زمزم، كه پر از اشگ شد
یاد كند، زمزمه های علی

تیغ شهادت سر او را شكافت
كوفه بود، كوه منای علی

عالم امكان شده پر غلغله
چون شده خاموش صدای علی

نیست هم آغوش صبا بعد از این
پیك ظفر بخش لوای علی

منبر و محراب كشد انتظار
تا كه زند بوسه به پای علی

ماه دگر در دل شب نشنود
صوت مناجات و دعای علی

آه كه محروم شد امشب دگر
چشم یتیمان ز لقای علی

مانده تهی سفره بیچارگان
منتظر نان و غذای علی

وای امیر دو سرا كشته شد
خانه غم گشته، سرای علی

پیش حسین و حسن و زینبین
خون چكد از فرق همای علی

خواهی اگر ملك دو عالم حسان
از دل و جان باش گدای علی

-----------------------------------------------

لطفا نظر یادتون نره