تاپیک کلی مقالات

[رزیتا]

اینترانت چیست؟

اينترانت شبكه‌اي رايانه‌اي است كه از زبان مشترك ارتباطي شبكه جهاني اينترنت براي تبادل داده‌ها استفاده مي‌كند.

اينترانت شبكه‌اي رايانه‌اي است كه از زبان مشترك ارتباطي شبكه جهاني اينترنت براي تبادل داده‌ها استفاده مي‌كند و تمام خدمات اينترنت، از جمله پست الكترونيكي، تار جهان‌گستر، انتقال فايل (FTP)، گروه‌هاي خبري و تله كنفرانس را در شبكه‌اي اختصاصي براي استفاده‌كنندگان مشخص آن شبكه ارائه مي‌دهد و لزومآ به اينترنت متصل نيست. تفاوت اساسي ميان شبكه اينترانت و ساير شبكه‌ها در آن است كه اين شبكه بر اساس پروتكل‌هاي اينترنت نظير TCP/IP و HTTP شكل مي‌گيرد.


هدف اصلي از نصب اينترانت‌ها تسهيل ارتباطات و به اشتراك گذاشتن منابع - اعم از سخت‌افزاري - است؛ كه به اشتراك گذاشتن منابع اطلاعاتي نقش عمده‌اي در اين نظام دارد.


تاريخچه:

اينترانت خود تاريخچه‌اي مستقل ندارد، زيرا يكي از دستاوردهاي اينترنت به‌شمار مي‌رود و در واقع چند سالي پس از آنكه اينترنت پا به عرصه جهاني گذاشت، اينترانت و اكسترانت نيز پديد آمد.

در ايران، از اواسط سال 1374 كه نرم‌افزار سيستم عامل شبكه (NT SERVER) شركت رايانه‌اي نت اسكيپ (Netscape) وارد كشور شد، به سبب سهولت نصب اينترانت‌ها بر روي اين سيستم عامل شبكه، نصب اينترانت‌ها آغاز گرديد و از آن زمان تاكنون، اين جريان در دنيا و ايران رشد فزاينده‌اي داشته است. به‌طور مثال، وزارت كشاورزي ايران در همان سال توانست از خدمات شبكه اينترنت استفاده كند.

كاربردها. اطلاع‌رساني، ارتباطات، بازاريابي و فروش، آموزش از راه دور، كار از راه دور، تصميم‌گيري بهينه مديريت بانكداري و اقتصاد و كار و كاريابي، كاربردهاي اصلي اينترانت‌ها هستند. در زمينه اطلاع‌رساني با توجه به قابليت چند رسانه‌اي‌ها و ارائه اطلاعات روزآمد، مي‌توان به ارائه اطلاعات در زمينه‌هاي مختلف از جمله نشريات، اطلاعيه‌ها، بخشنامه‌ها، پرونده‌هاي كاري، اطلاعات تخصصي، اطلاعات مشتريان، رقبا و كاربران، اخبار، و جز آن اشاره كرد. ارائه الكترونيكي اين اطلاعات خود موجب كاهش استفاده از كاغذ مي‌شود و در نهايت كاهش هزينه و زمان را براي شركت‌ها به دنبال خواهد داشت. از اين روش مي‌توان براي توزيع اطلاعات به‌دست آمده از اينترنت استفاده كرد.

در زمينه ارتباطات، اينترانت‌ها باعث تسهيل ارتباطات ميان اعضاي يك سازمان با مشتريان و رقبا و سازمان‌هاي بيروني خواهند شد كه به‌طور نمونه مي‌توان به جمع‌آوري نظرات، شكايات، و آگاه كردن مديران از مسائل را نام برد؛ يا ارتباط افراد هم انديشه در موضوعات خاص كه خود باعث ايجاد نوآوري‌ها، خلاقيت‌ها، و ابتكارها در زمينه‌هاي مختلف مي‌شود.

در زمينه بازاريابي و فروش مي‌توان تبليغات جهت معرفي محصولات، در نهايت سفارش از مشتري، دريافت پيشنهادات و انتقادات از مشتري، انجام و پيگيري عمليات فروش، ارائه خدمات پس از فروش، انجام هماهنگي‌هاي لازم با مشتري و گزارش پيشرفت سفارش به مشتري و به‌طور كلي فروش از راه دور را نام برد.

اينترنت چگونه كار مي‌كند؟

اينترنت پديده‌اي است كه زندگي بدون آن براي بسياري از انسان‌ها، ديگر غيرقابل تحمل و حتي غيرممكن است.

همه ما بااينترنت سر و كار داريم. اما اينترنت چگونه كار مي‌كند؟ چه اجزايي دارد و مهم‌تر اين كه به چه كسي تعلق دارد؟ به سروري كه از طريق آن وارد دنياي مجازي وب مي‌شويم؟ به ما كه كاربران آن هستيم؟

در واقع هيچكدام. چون اينترنت نه به ما كه به هيچ كس ديگري تعلق ندارد.

اينترنت مجموعه‌اي جهاني از شبكه‌هاي بزرگ و كوچك است كه به هم پيوسته‌اند و نام اينترنت (شبكه‌هاي در هم تنيده) از همين مجموعه گرفته شده است.

اينترنت كارش را سال 1969 با چهار هسته يا سيستم كامپيوتري ميزبان شروع كرد اما امروز ميليون‌ها مورد از آنها در سراسر جهان وجود دارند.

البته اين كه گفته مي‌شود اينترنت صاحب ندارد بدان معنا نيست كه هيچ كس بر آن نظارت ندارد. يك موسسه غيرانتفاعي به نام انجمن اينترنت (Internet Society) كه در سال 1992 تشكيل شده است مسئول نظارت بر آن است و مراقب است كه پروتكل‌ها و قوانيني كه در مورد اينترنت تصويب شده‌اند، در سراسر جهان اجرا شوند.

[رزیتا]

تسلسل شبكه‌ها

هر كامپيوتري كه به اينترنت وصل است - از جمله كامپيوتري كه با آن اين گزارش را مي‌خوانيد- بخشي از يك شبكه است. شما كه در خانه با يك مودم به يك موسسه ارائه دهنده سرويس‌هاي اينترنتي (isp) وصل مي‌شويد؛ در محل كار بخشي از يك شبكه محلي هستيد و بيشتر مواقع باز هم از طريق مودم به يك Isp و از آن به اينترنت وصل مي‌شويد و يا اينكه ...

به هر حال اين كه از چه طريق به اينترنت وصل شويد مهم نيست، مهم اين است كه با اتصال به اينترنت، بخشي از دنياي شبكه‌ها مي‌شويد. بسياري از شركت‌هاي ارتباطاتي بزرگ بك‌بُن‌هاي (ستون فقرات) اختصاصي خودشان را دارند كه مناطق زيادي را به هم وصل مي‌كنند.

معمولا اين شركت‌ها در هر منطقه يك نقطه حضور (pop) دارند. Pop جايي است كه كاربران محلي با استفاده از مودم و تلفن يا خطوط ارتباطي مشخصي به شبكه شركت وصل مي‌شوند. نكته جالب اين است كه در هيچ شبكه‌‌اي مرجع كنترل كننده‌اي وجود ندارد و به جاي آن چند شبكه سطح بالا وجود دارند كه از طريق نقاط دسترسي شبكه (nap) به هم متصل مي‌شوند.

نمونه شبكه‌اي

براي درك اين پروسه به اين مثال توجه كنيد:

شركت A يك Isp بزرگ است. اين شركت در هر شهر بزرگي يك نقطه حضور (pop) دارد. اين Pop ها قفسه‌هاي پر از مودم‌ هستند كه مشتريان Isp با تلفن به آنها متصل مي‌شوند. شركت A خطوطي از جنس فيبر نوري را از شركت مخابرات اجاره كرده است تا به وسيله آنها نقاط حضورش را به هم متصل كند.

حالاشركت B را در نظر بگيريد. اين شركت از چند Isp كوچك‌تر تشكيل شده است و در هر شهر بزرگ ساختمان‌هايي دارد كه Ispهاي آن ماشين‌هاي ارائه دهنده خود را در آنها مستقر كرده‌اند. اين شركت آن قدر بزرگ است كه خودش با استفاده از خطوط فيبر نوري خودش‌ ساختمان‌هايش را به هم متصل كرده است و در واقع Isp هايي كه زير نظر اين شركت كار مي‌كنند از اين طريق به هم وصل شده‌اند.

در اين ساختار تمام مشتريان شركت A مي‌توانند با هم ارتباط داشته باشند و تمام مشتريان شركت B با هم در ارتباط هستند. اما هيچ كدام از مشتريان شركت A نمي‌تواند با مشتريان شركت B ارتباط داشته باشد.

براي رفع اين مشكل دو شركت توافق مي‌كنند با Napها در شهرهاي مختلف ارتباط قرار كنند و انتقال داده‌ها بين مشتريان دو شركت در شهر هاي مختلف از طريق نقاط دسترسي شبكه انجام مي‌گيرد. تحت اين شرايط تمام كامپيوترهايي كه به اينترنت وصل مي‌شوند با هم ارتباط خواهند داشت.

پلي براي انتقال اطلاعات

تمام اين شبكه‌ها براي برقراري ارتباط با يكديگر به نقاط دسترسي شبكه، بك‌بُن‌ها (ستون فقرات) و روترها (راهبان) نياز دارند. نكته جالب توجه در اين پروسه اين است كه يك پيغام مي‌تواند در كسري از ثانيه از كامپيوتري به كامپيوتر ديگر برود و با عبور از شبكه‌هاي مختلف، نيمي از جهان را بپيمايد. اما اين پيغام‌ها از كدام مسير بايد رفت و آمد كنند.

مشخص كردن اين مسيرها به عهده روتر‌ها است. روتر‌ها (راهبان‌ها يا مسيرياب‌ها) مشخص مي‌كنند كه اطلاعات از كدام مسير از يك كامپيوتر به كامپيوتر ديگر بروند.

آنها در واقع كامپيوتر‌هاي حرفه‌اي و قدرتمندي هستند كه پيغام‌هاي ما را مي‌فرستند و از طريق هزاران مسيري كه تعريف شده است انتقال پيغام را سرعت مي‌بخشند.

يك روتر (راهبان) دو وظيفه مجزا اما مرتبط با هم دارد:
- تضمين مي‌كند كه اطلاعات به جايي كه نبايد بروند، نروند.
- تضمين مي‌كند كه اطلاعات به مقصد مورد نظر برسد.

به دليل انجام اين كارها، روتر‌ها نقش بسيار موثري در نحوه ارتباط دو شبكه كامپيوتري ايفا مي‌كنند. روتر‌ها دو شبكه را به هم متصل مي‌كنند و اطلاعات ميان آن دو را رد و بدل مي‌كنند. آنها همچنين از شبكه‌ها در برابر انتقال بي‌مورد اطلاعات محافظت مي‌كنند. بدون توجه به تعداد شبكه‌ها،‌ طرز كار روتر‌ها بدون تغيير باقي مي‌ماند.

از آنجا كه اينترنت از ده‌ها هزار شبكه مختلف تشكيل شده است، استفاده از روتر‌هادر آن ضروري است.

[رزیتا]

بك‌بُن‌ها

اولين بك‌بُن دنيا در سال 1987 توسط بنياد ملي علم آمريكا (NFS) درست شد. اين بك‌بُن كه NSFNET نام داشت يك خط T1 بودكه 170 شبكه كوچك‌تر را به هم متصل مي‌كرد و با سرعت انتقال 1.554 مگا بايت در ثانيه كار مي‌كرد. يك سال بعد NSF با همكاري IBM و MCI بك‌بُن T3 (45 مگا بايت بر ثانيه) ايجاد كرد.

بك‌بُن‌ها معمولا شاهراه‌هايي از جنس فيبر نوري هستند. اين شاهراه‌ها از چندين فيبر نوري در هم تنيده تشكيل شده‌اند تا ظرفيت انتقال داده‌هايشان بيشتر شود.

اين كابل‌ها با علامت OC مشخص مي‌شوند مانند: OC-3 ،OC-12 يا OC-48 . يك OC-3 توانايي انتقال 155 ميليون بايت را در ثانيه دارد در حالي كه يك OC-48 مي‌تواند 2488 ميليون بايت(2.488 گيگا بايت) را درثانيه انتقال دهد.

براي اين كه به سرعت بالاي بك‌بُن‌هاي مدرن پي ببريم كافي است آنرا با مودم‌هاي معمولي 56K مقايسه كنيم كه 56000 هزار بايت را در ثانيه منتقل مي‌كنند.

امروزه شركت‌هاي بسياري وجود دارند كه بك‌بُن‌هاي با ظرفيت بالاي خود را دارند و به نقاط اتصال متفاوتي در سراسر جهان متصل‌اند. در اين حالت هر كاربر اينترنتي، بدون توجه به موقعيت جغرافيايي‌اش و شركتي كه از آن براي اتصال به اينترنت استفاده مي‌كند مي‌تواند با هر كاربر ديگري در زمين به راحتي صحبت كند.

اينترنت موافقت‌نامه‌اي تو در تو و بسيار عظيم بين شركت‌ها است تا به صورت مجاني با هم ارتباط برقرار كنند.

پروتكل اينترنتي: نشاني‌هاي IP

هر كامپيوتري در اينترنت يك شماره اختصاصي دارد كه به آن نشاني IP مي‌گويند.

IP علامت اختصاري پروتكل اينترنتي ‌است؛ زباني كه كامپيوترها به ‌وسيله آن با هم ارتباط برقرار مي‌كنند. يك پروتكل، راه از پيش تعريف شده‌اي است كه هرگاه كسي مي‌خواهد از يك سرويس استفاده كند، از طريق آن وارد عمل مي‌شود.

اين «استفاده كننده» (كاربر) در اين جا مي‌تواند يك شخص حقيقي‌ و يا يك برنامه مثل نرم افزارهاي استفاده كننده از اينترنت باشد.

يك IP معمولا بدين شكل است:

38.113.162.42

ما انسان‌ها براي اينكه اين نشاني‌ها را راحت حفظ كنيم، آنها را به صورت بالا مي نويسي (كه البته اين هم راحت نيست) اما كامپيوترها به صورت باينري يا با هم ارتباط برقرار مي‌كنند‌ و نشاني IP بالا به زبان باينري بدين شكل است:

100110.111001.10100010.101010

به عدد چهار بخشي موجود در IP اوكتتز(اوكتتز از ريشه عدد هشت يوناني گرفته شده است) گفته مي‌شود چون هر كدام از آنها در صورت تبديل به فرم باينري (دو دوئي) هشت موقعيت دارند. اگر اين موقعيت‌ها را به هم اضافه كنيم مي‌شود 32 و دليل اين كه به نشاني‌هاي IP اعداد 32 بايتي مي‌گويند همين است.[چطور بيت و بايت كار مي‌كند؟]

از آن جا كه هر كدام از اين موقعيت‌ها در سيستم باينري مي‌توانند دو حالت داشته باشند (صفر يا يك)، تعداد نهايي حالات تركيب آنها در اوكتتز، 232 يا 4,249,967,296تعداد منحصر به فرد است.

در ازاي تقريبا 4.3 ميليارد تركيب محتمل، اعداد خاصي به عنوان نشاني‌هاي ‌IP مشخص انتخاب شده‌اند.

براي نمونه، نشاني 0.0.0.0 براي شبكه‌هاي پيش‌فرض در نظر گرفته شده است و نشاني 255.255.255.255 براي broadcastها.

اوكتتز‌ها به جز جدا كردن اعداد كار ديگري هم دارند. از آنها براي ساخت كلاس‌هايي از IP ها استفاده مي‌شود كه مي‌توانند در موارد خاص تجاري، دولتي و ... استفاده شوند.

اوكتتز‌ها به دو بخش نت(Net) و هاست(Host) تقسيم مي‌شوند.بخش نت هميشه اولين اوكتتز را در بر مي‌گيرد و از آن براي يشناسايي شبكه‌اي كه كامپيوتر به آن تعلق دارد استفاده مي‌شود. هاست(كه گاهي به آن Node هم گفته مي‌شود) كامپيوترهاي حقيقي را در شبكه مشخص مي‌كند. بخش هاست هميشه آخرين اوكتتز را در بر مي‌گيرد.

[رزیتا]

پروتكل اينترنت: سيستم نام دامنه

وقتي كه اينترنت در دوران ابتدايي‌اش به سر مي‌برد، از تعداد كمي كامپيوتر كه بوسيله مودم‌ها و خطوط تلفن با هم در ارتباط بودند، تشكيل شده بود.

در آن زمان براي اين كه ارتباط بين دو كامپيوتر برقرار شود كاربران بايد IP كامپيوتري را كه مي‌خواستند با آن ارتباط برقرار كنند تهيه مي‌كردند. براي نمونه نشاني IP يك كامپيوتر 216.27.22.162 بود و كاربر براي برقراري ارتباط با آن بايد آن را تهيه مي‌كرد. در اوايل اين كار چندان سخت نبود اما با گسترش استفاده‌كنندگان اينترنت، تهيه IP ديگران ديگر غير ممكن شد.

اولين راه‌حل يك تكست فايل ساده بود كه توسط مركز اطلاعات شبكه‌ها تهيه شد و نام‌ها را به نشاني‌هاي IP هدايت مي‌كرد. به زودي اين فايل به قدري كند و ناكارآمد شد كه نمي‌شد آن را مديريت كرد. در سال 1983، دانشگاه وييسكانسين سيستم نام‌ دامنه (DNS) را ابداع كرد كه نام‌هاي تكست را به صورت خود‌كار به نشاني‌هاي IP هدايت مي‌كرد.

URL ؛ مكان‌نماي يكسان منبع (نشاني سايت)

وقتي كه شما از اينترنت استفاده مي كنيد يا يك ميل مي‌فرستيد، از يك نام دامنه استفاده مي‌كنيد كه اين كار را براي شما انجام مي‌دهد.

براي نمونه نشاني سايت نام دامنه سايت را در بر دارد. همين نام دامنه در سايت هم وجود دارد. هر بار كه ما از يك نام دامنه استفاده مي‌كنيم، از سرورهاي نام‌هاي دامنه (DNS) استفاده مي‌كنيم كه نام‌هاي دامنه قابل خواندن براي انسان را به IPهاي قابل فهم براي ماشين تبديل مي‌كند.

نام‌هاي دامنه سطح بالا كه به آنها دامنه‌‌هاي سطح اول هم گفته مي‌شود اين‌ها هستند: .COM، .ORG ، .IR، .NET ، .EDU و .GOV.

چند سايت معروف كه از دامنه .COM استفاده مي‌كنند اين‌ها هستند:

• Google
• Yahoo
• Microsoft

هر نامي در دامنه سطح بالاي COM. بايد منحصر به فرد باشد. كلمه هميشگي سمت چپ مثل WWW ، نام ميزبان است كه نام يك ماشين خاص (با يك IP خاص) را در يك دامنه مشخص مي‌كند.

يك دامنه داده شده مي‌تواند به صورت بالقوه نام ميليون‌ها هاست(ميزبان) را تا زماني كه در آن منحصر به فرد هستند در بر بگيرد.
سرور نام‌ ‌اي دامنه (DNS)، درخواست‌ها را از برنامه‌ها و ديگر سرورهاي نام‌ دريافت مي‌كنند تا نام‌هاي دامنه را به نشاني‌هاي IP تبديل كنند.

وقتي كه يك درخواست به سرور نام‌دامنه وارد مي‌شود، سرور يكي از چهار كار زير را بر روي آن انجام مي‌دهد:

1- با يك نشاني IP به آن جواب مي‌دهد چون نشاني IP دامنه درخواست شده را مي‌داند.
2- با ديگر سرور‌هاي سيسم نام‌ دامنه تماس مي‌گيرد و سعي مي‌كند نشاني IP نام درخواست شده را پيدا كند. البته سرور شايد چندين بار اين كار را انجام دهد.

3- امكان دارد بگويد: من نشاني IP دامنه‌اي كه شما خواسته‌ايد ندارم اما نشانيIP سرور ديگري را به شما مي‌دهم كه نشاني‌هاي بيشتري از من مي‌داند.

4- يك پيغام ارور(Error) مي‌فرستد، چون دامنه درخواست شده يا وجود ندارد يا ديگر اعتبار ندارد.

براي درك اين پروسه بهتر است به اين نمونه توجه كنيد:

فرض كنيد شما نشاني سايت را در مرورگر خود تايپ مي‌كنيد. مرورگر براي يافتن نشاني IP به يك سرور نام‌ دامنه(DNS) مراجعه مي‌كند. اين سرور هم جستجو را با تماس با يكي از روت سرور‌ها(سرورهاي اصلي) آغاز مي‌كند.

روت سروها نشاني‌هاي IP تمام DNS سرورها را كه با دامنه‌‌هاي سطح بالا (.COM ،.NET ،.IR و... ) كار مي‌كنند دارند. سرور DNS شما از روت‌ سرور سايت را مي‌خواهد. اگر روت سرور اين IP را نداشته باشد مي‌گويد:

«من IP درخواست شما سايت را ندارم اما IP سرور دامنه‌‌هاي .IR را به شما مي‌دهم».

آن وقت سرور نام دامنه شما، يك درخواست به سرور دي‌ان‌اس‌ .IR مي‌فرستد و از آن مي‌پرسد كه آيا نشاني IP براي سايت مي‌شناسد يا نه. سرور DNS دامنه‌هاي IR، نشاني‌هاي IP سرور نامي را كه با دامنه سايت در ارتباط‌ هستند مي‌شناسند، به همين خاطر درخواست شما را به آنها ارجاع مي‌دهد.

سرور نام شما سپس به سرور دي‌ان‌اس سايت مراجعه مي‌كند و مي‌پرسد كه آيا اين سرور DNS ، نشاني IP سايت را مي‌شناسد يا نه.

اين سرور قطعا نشاني IP مورد درخواست ما را دارد بنابر اين آن‌را به سرور DNS ما مي‌‌دهد. اين سرور هم آن را به مرورگر ما مي‌دهد و مرورگر براي دريافت يك صفحه وب از سايت به سرور مراجعه مي‌كند.

يكي از كليدهاي موفقيت در انجام چنين كاري افزونگي تكرار و فراواني است. در هر سطح چندين سرور DNS وجود دارد و هر گاه يك درخواست به جواب نرسد چندين سرور ديگر براي رسيدن به جواب وجود دارد. كليد ديگر cashing است.

وقتي كه يك سرور DNS يك درخواست را به جواب مي‌رساند، نشاني IP دريافت شده را ذخيره مي‌كند. و وقتي كه يك درخواست دامنه .IR را به يك روت سرور ارجاع مي‌دهد، نشاني IP سروري را كه IP دامنه‌هاي .IR را دارد ذخيره مي‌كند تا دفعه بعد كه دوباره درخواستي براي نشانيIP دامنه .IR دريافت كرد بدون واسطه روت سرور به همين سرور DNS مراجعه كند.

سرور DNS اين كار را مي‌تواند براي هر درخواست انجام دهد و cashing به آن اين اجازه را مي‌دهد كه از جستجو‌هاي بي‌مورد دست بردارد.

سرورهاي DNS روزانه به ميلياردها درخواست پاسخ مي‌دهند و وجود آنها براي عملكرد روان اينترنت بسيار ضروري است.

اين حقيقت كه اين مراكز اطلاعاتي بسيار گسترده و پراكنده به اين خوبي و البته به دور از چشم ما كار مي‌كنند، گواه طراحي بي‌نظير آنهاست.

[رزیتا]

كلاينت‌ها و سرورها

سرورها دسترسي يه اينترنت را براي ما ميسر مي‌كنند. تمام ماشين‌هاي موجود در اينترنت يا سرور هستند يا كلاينت. سرورها دستگاه هايي هستند كه به ديگر ماشين‌ها سرويس ارائه مي‌دهند و ماشين‌هايي كه از آنها براي برقراري ارتباط با سرورها استفاده مي‌شود كلاينت هستند.

در فضاي اينترنت، اين سرور‌هاي وب،‌ سرورهاي ايميل، سرورهاي Ftp و ديگر سرورها هستند كه نيازهاي ما براي ايجاد ارتباط را برطرف مي‌كند.

وقتي كه شما مي‌خواهيد به سايت متصل مي‌شويد تا يك صفحه را بخوانيد، از يك كلاينت (كامپيوتري كه پشت آن نشسته‌ايد) استفاده مي ‌كنيد.

در واقع ابتدا به سرور وب سايت دسترسي پيدا مي‌كنيد؛ ماشين سرور صفحه‌اي را كه شما درخواست كرده‌ايد پيدا مي‌كند و برايتان مي‌فرستد. كلاينت‌هايي هم كه به يك ماشين سرور متصل مي‌شوند همين كار را با يك منظور مشخص انجام مي‌هند؛ يعني درخواست‌هايشان را به يك نرم افزار مشخص سرور كه در يك ماشين سرور فعال است هدايت مي‌كنند.

هر سرور يك نشاني Ip ثابت دارد كه به ندرت تغيير پيدا مي‌كند. در مقابل يك كامپيوتر خانگي كه از طريق مودم شماره‌گيري مي‌كند هر بار كه به Isp متصل مي‌شود يك نشاني Ip دريافت مي‌كند.

اين Ip تا هنگامي كه شما به اينترنت وصل هستيد منحصراً در اختيار شماست اما هر بار كه به يك Isp متصل شويد، يك Ip جديد دريافت خواهيد كرد. بدين ترتيب Isp به جاي اين كه هر مشتري را با يك Ip بشناسد، هر مودم را با يك Ip مي‌شناسد.

پورت‌ها

وقتي‌ كه يك كلاينت به وسيله يك پورت به يك سرويس متصل مي‌شود، از يك پروتكل مشخص استفاده مي‌كند. پروتكل‌ها معمولاً به صورت تكست هستند و به سادگي تعريف مي‌كنند كه چگونه كلاينت‌ها و سرورها با هم ارتباط برقرار مي‌كنند. هر وب سرور در اينترنت پروتكل انتقال تكست‌هاي هايپر (http) را مي‌شناسد.

اجزايي كه طرز كارشان در اين گزارش معرفي شدند (شبكه‌ها، روتر‌ها [راهبان‌ها]، نقاط دسترسي شبكه[nap]، سيستم نام‌‌هاي دامنه[dns] و سرورهاي پرقدرت)، جيزهايي هستند كه ما براي دسترسي به اينترنت به آنها نياز داريم.

نكته جالب در مورد آنها اين است كه اين سيستم‌هاي عريض و طويل دسترسي ما به اينترنت را تنها در چند ميليونيوم ثانيه امكان‌پذير مي‌كنند.

اين اجزا در دنياي مدرن بسيار مهم هستند چرا كه بدون آنها دسترسي به اينترنت ممكن نيست و دنياي بدون اينترنت هم براي بسياري از ما معنايي ندارد

[Omid7]

- همشهری آنلاین
مفهموم اینرنت و وب برای بسیاری یکسان است اما قیاس اینترنت و وب مثل مقایسه توپ فوتبال با فوتبال است!
تا به حال به این موضوع فکر کردید که فرق بین http://hamshahrionline.ir و http://www.hamshahrionline.ir در چیست و بدون و نبودن "www" در چیست.

اینترنت را می توان شبکه شبکه‌ها دانست. تونلی تو در تو از شبکه‌ها و کامپیوترهایی به هم‌ پیوسته که در سراسر دنیا پخش هستند. حتی موبایل شما یا هر وسیله‌ای که به شبکه اینترنت وصل است جزیی از اینترنت است.[چطور اینترنت کار می‌کند؟]

همان طور که می‌دانید اين شبكه‌ها در ابتدا پروژه‌اي بود كه وزارت دفاع آمريكا در دهه 1960 تا اوايل دهه 1970 آن را انجام داد. اين پروژه به نام " آرپانت ARPAnet" معروف شد.

هدف اوليه آرپانت ايجاد ارتباط بين نظاميان ارتش آمريكا بود به نحوي كه به آساني به‌توانند از بروز نقض و يا عملكرد پرسنل نظامي آگاه شوند و اقدام لازم را صورت دهند. اين پروژه كه امروزه اينترنت خوانده مي‌شود در چهل سالي كه از عمر آن مي‌گذرد، دستخوش تحولات چشمگير شده است.

اما وب به چیزهایی گفته می‌شود که ما می‌توانیم در این شبکه به آن دسترسی داشته‌باشیم و URL یا Uniform Resource Locator روشی است که با استفاده از آن می‌توانیم به اطلاعات که بخش عظیم آن به صورت HTML در آمده است و ما آن را صفحات وب می‌شناسیم دسترسی پیدا کنیم.

اما اوقاتی هستند که ما از اینترنت هم استفاده می‌کنیم؛ مثل زمانی که ایمیل می‌زنید یا یک فایل mp3 دانلود می‌کنید یا یک تکست مطلق را می‌خوانید که به HTML تبدیل نشده است و حتی زمانی که با یکی از messengerها چت می‌کنید.

بنابراین بین

http://hamshahrionline.ir
http://www.hamshahrionline.ir

تفاوت وجود دارد. وقتی شما url سایتی را بدون www وارد کنید در حقیقت آدرس صحیحی وارد نکردید؛ هرچند که در اغلب موارد هوشمندی موتورهای سرچ‌ و سرورها به شما کمک می‌کند و سایت مورد نظرتان را تشخصیص می‌دهند.

بنابراین دو کلمه وب و اینترنت معانی کاملا متفاوتی دارند؛ وب امکانی است در اینترنت که با آن به اطلاعات دسترسی پیدا می‌کنیم.

[Omid7]

همشهری آنلاین
اینترنت کند پدیده غریبی نیست. اما راه‌هایی برای کنارآمدن با این موضوع هست.
هیچکس از کار کردن با اینترنت کند لذت نمی‌بره؛ ارسال ایمیل با حجم بالا، فرستادن فایل برای دوست و یا انتظاری که بابت باز شدن یک صفحه ساده باید کشید روح آدم رو فرسایش می‌ده!

اما برای خیلی‌ها چاره‌ای جز کنار آمدن با این شرایط نیست. در این نوشته به چند روش برای کار کردن با اینترنت كم سرعت اشاره می‌کنیم.

فشرده‌سازی فایل‌ها
اگر می‌خواهید چند فایل ارسال کنید بهتر است از فشرده‌سازی استفاده کنید. کمپرس کردن فایل‌ها به شکل دراماتیکی حجم را کم‌ می‌کند. Winzip و WinRAR دم دست‌ترین برنامه‌ها برای فشرده‌سازی هستند.


سرعت مرورگر را افزایش دهید
گرافیک برای بسیاری مهم است (و البته ما!) اما فراموش نکنید که اینترنت کند چیز دیگری است. برای این که گرافیک رو غیر فعال کنید:

1- در بخش tools مرورگر سراغ internet option بروید
2- حالا روی Advanced کلیک کنید
3- بخش Multimedia را پیدا کنید
تیک این بخش‌ها رو حذف کنید:

Play animations in Web pages
Play sounds in Web pages
Play videos in Web pages
Show pictures

از distribution lists استفاده کنید
معمولا ایمیل‌ها برای افراد یک گروه سریع تر فرستاده می‌شوند تا اینکه تک تک برای هر کدام بفرستيد. بنابراین بهتر است لیست‌هاي گروهی داشته باشید. در ضمن اگر از outlook استفاده می‌کنید بد نیست به این لینک هم سری بزنید تا مراحل ساختن distribution lists را ببینید. [learn how to create a distribution list in Outlook]


امضای ایمیل ساده‌ای داشته باشید
امضا ایمیل حرفه‌ای و گرافيكي را فراموش کنید. این امضا‌ها حجم زیادی می‌گیرند و ایمیل شما را سنگین می‌کنند. می‌توانید از امضاهاي فونتي ریز و مختلف و رنگ‌های متفاوت برای امضای ساده و سبک استفاده کنید. اگر از امضاي گرافيكي استفاده می‌کنید مطمئن شوید که سبک و کوچک هستند تا هم شمای فرستنده و هم دوست گیرنده سریع‌تر کار کنید.[آشنايي با امضاي ديجيتال]


صفحات رو ذخیره کنید
اگر احتیاج به سایت‌های مرجع دارید بهتر است قبل از هر کاری صفحه مورد نظرتان را ذخیره کنید. حالا اگر اینترنت قطع شد باز هم می‌توانید به کارتان ادامه دهید.


cache مرورگر را زیاد کنید
وقتی حجم cache مرورگر را زیاد کنید صفحات سایت‌هایی که قبلا دیده‌اید سریع‌تر باز می‌شوند. بسیاری از فایل‌ها و عکس‌هایی که روی سایت‌ها هستند روی دستگاه شما ذخیره می‌شود و کمک می‌کند دفعه بعد که به آن صفحه مراجعه کردید بدون نیاز به دانلود مجدد، صفحه باز شود.

برای افزایش حجم cache:
1- بر روی tools و بعد Internet Options کلیک کنید.
2- در بخش general به دنبال Temporary Internet Files بگردید و روی Settings کلیک کنید.
3- در زیر بخش Check for newer versions of stored pages دکمه Automatically انتخاب شده است.
4- حالا می‌‌توانید این حجم را افزایش دهید ولی زیاده روی نکنید

[رزیتا]

پیشنهاد می کنم از این روشها استفاده کنید
می دونم که آدمین برای بالارفتن سرعت فروم این چند روزه زحمت کشیده
وقتی که امشب برای اولین بار وارد شدم کاملا محسوس بود
اما با به کار بردن دو مورد سرعت مرورگر را افزایش دهید و گزینه آخر این پیشنهادی که امید جان گذاشته ،
احساس میکنم دارم با سرعت نور جلو میرم

[SonBol]

اینترنت چه‌طور به ایران آمد؟

دکتر سیاوش شهشهانی
استاد دانشگاه صنعتی شریف
و قائم‌مقام سابق مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضیات

سال تحصیلی 68-67 برای گذراندن فرصت مطالعاتی به ایتالیا رفته بودم، برای نخستین بار با شبکه اینترنت آشنا شدم. البته آن سال تب ای‌میل و اینترنت در اکثر دانشگاه‌های ایران، فراگیر شده بود. بعد از بازگشت به ایران به عضویت هیأت علمی مرکز تحقیقاتی فیزیک‌نظری و ریاضیات درآمدم. سال 68 بود که آقای دکتر محمد‌جواد لاریجانی رئیس این مرکز، همت کردند و اینترنت را به ایران آوردند. من هم به عنوان جانشین ایشان در این طرح همکاری کردم.
یکی از نخستین دغدغه‌های مدیران و هیأت علمی این مرکز، ارتباط علمی و پژوهشی با دانشگاه‌های دنیا بود. در مرکز تحقیقات به این نتیجه رسیدیم که پست الکترونیک برای یک مرکز تحقیقاتی که می‌خواهد با دانشگاه‌های دنیا ارتباط داشته باشد، یک ضرورت اجتناب‌ناپذیر است. به دلیل شرایط پس از جنگ، برنامه گسترش ارتباط با دانشگاه‌های خارجی مورد نظر بود و یکی از سرلوحه‌های مرکز تحقیقات به شمار می‌آمد. ایمیل ارزان‌ترین و سریع‌ترین روشی بود که مورد توجه قرار گرفت.
در سال 68 هیچ مرکزی برای ارائه خدمات اینترنت در کشور وجود نداشت. هرچند برخی مراکز از طریق تماس تلفنی با خارج کشور به شبکه وصل می‌شدند ولی این مراکز به دیگران خدمات نمی‌دادند. از طریق تماس تلفنی بین‌المللی به شبکه اینترنت وصل می‌شدند. البته در آن زمان هنوز شبکه Internet ایجاد نشده بود و به شبکه Bitnet وصل می‌شدند.
از طریق مرکز بین‌المللی فیزیک نظری در ایتالیا که آن زمان ریاست آن با پروفسور عبد‌السلام بود به مؤسسه مجمع اروپایی شبکه‌های تحقیقاتی (EARN) وصل شدیم. این مؤسسه آن زمان کشور‌های غیر اروپایی مانند هندوستان را به عضویت پذیرفته بود. ولی شرایط عضویت ویژه‌ای داشت که با توصیه‌های آقای عبد‌السلام، عضویت ایران مورد پذیرش قرار گرفت.
اواخر سال میلادی 1992 از طریق اتصال تلفنی به دانشگاه لینس اتریش وصل شدیم. بعد‌ها با یک خط استیجاری به دانشگاه وین اتریش وصل شدیم که آن زمان از نقاط اصلی اتصال به شبکه EARN بود.
همکاران ما که به اجلاس‌های فنی بین‌المللی می‌رفتند، چیز‌های تازه‌ای یاد گرفتند. گزارش‌های آنها نشان می‌داد که شبکه‌های تحقیقاتی بین‌المللی از پروتکل Bitnet به پروتکل جدید به نام Internet حرکت می‌کنند. به همین دلیل بود که مرکز تحقیقات نیز اتصال به اینترنت را به سرعت پیگیری کرد.
اواخر سال 93 میلادی پروتکل IP/ICP را راه‌اندازی کردیم که امکان اتصال به شبکه اینترنت را فراهم کرد. البته چون آن زمان یک زیر شبکه از شبکه دانشگاه وین بودیم، آخر آدرس‌ها، نشانی دانشگاه وین یعنی UNIVIE. AT درج می‌شد.
ایران حدود یک سال بعد از دانشگاه‌های اروپایی به شبکه اینترنت وصل شد. سرعت اتصال در آن سال خیلی کم بود. کل ظرفیت اتصال کشور 8/9 کیلوبیت در ثانیه بود. البته در آن زمان هنوز سرویس‌های Web و فایل‌های گرافیکی راه نیفتاده بود و همین سرعت 8/9 برای تبادل ایمیل کفایت می‌کرد.
آن سال‌ها به دنبال این بودیم که با عنوان ویژه ایران شناخته شویم نه اتریش. بنابراین پسوند IR را از سازمان متولی استاندارد‌های جهانی اینترنت تقاضا کردیم. پس از پرس‌وجو‌ها، متوجه شدیم مؤسسه Internic در آن زمان متولی این مسئله بود. این مؤسسه وابسته به دانشگاه کالیفرنیای جنوبی بود و مدیریت واقعی آن نیز در اختیار فردی به نام جاناتان پاستل بود. هرچند تحریم‌ها علیه ایران خیلی پر‌رنگ نبود ولی هنوز خاطره گروگان‌گیری در ذهن برخی آمریکا‌یی‌ها زنده بود. به همین دلیل با مقاومت‌هایی مواجه بودیم.
کسی در ایران به صورت موازی با ما حرکت نمی‌کرد. بنابراین بعد از غلبه بر مخالفان، توانستیم در فروردین 1374 امتیاز پسوند ملی IR را کسب کنیم.
در واقع با مقاومت 2 کشور ایران و آمریکا مواجه بودیم. البته مخالفت با پسوند IR در آمریکا، یک موضع رسمی نبود. مدیریت اینترنت در اختیار بنیاد ملی علوم NSF بود. فردی در این بنیاد عضو بود که دل خوشی از ایران نداشت و با ما مخالفت می‌کرد. البته الان رفتار خود را تغییر داده و از دوستان خوب ما شده است.
در مخابرات ایران کسانی بودند که اعتقادی به اینترنت نداشتند. آنها فکر می‌کردند اینترنت یک مد روز است و زود فراموش می‌شود. آنها کوشش می‌کردند شبکه محدود‌تر به نام X25 را راه‌اندازی کنند و می‌گفتند هر نوع فعالیت شبکه‌ای، باید تحت همین شبکه انجام شود.
آن زمان اینترنت به اندازه کافی شهرت پیدا کرده بود و همه می‌دانستند X25 پاسخگوی توسعه فناوری اطلاعات نیست. چند سال زحمت کشیدیم تا به مخابرات تفهیم کنیم تجربه X25 یک‌بار در اروپا آزمایش شده و ناکارآمدی آن قبلاً اثبات شده است.
لازم است از کوشش دکتر محمد‌جواد لاریجانی یاد کنم. ایشان شجاعت بالایی در این رابطه نشان دادند. بویژه وقتی اولین اتصال به Bitnet برقرار شد. آن زمان لازم بود تعهد‌نامه‌هایی را امضا کنیم از جمله این که مانع عبور ترافیک هیچ کشوری نشویم. آن زمان کمتر کسی جرأت امضای این تعهد‌نامه‌ها را داشت. بی‌شک پشتیبانی و جایگاه سیاسی و اجتماعی دکتر لاریجانی، نقش مؤثری در راه‌اندازی اینترنت داشت. ایشان همیشه به مسئولان سیاسی یاد‌آور می‌شدند که شبکه اینترنت، در خدمت محققان و مراکز علمی است و ممانعت از آن، ایستادن در مقابل روند توسعه علمی کشور است.

[Omid7]

امروزه از شبکه های بدون کابل ( Wireless ) در ابعاد متفاوت و با اهداف مختلف، استفاده می شود. برقراری یک تماس از طریق دستگاه موبایل، دریافت یک پیام بر روی دستگاه pager و دریافت نامه های الکترونیکی از طریق یک دستگاه PDA ، نمونه هائی از کاربرد این نوع از شبکه ها می باشند. در تمامی موارد فوق، داده و یا صوت از طریق یک شبکه بدون کابل در اختیار سرویس گیرندگان قرار می گیرد. در صورتی که یک کاربر، برنامه و یا سازمان تمایل به ایجاد پتاسیل قابلیـت حمل داده را داشته باشد، می تواند از شبکه های بدون کابل استفاده نماید.
یک شبکه بدون کابل علاوه بر صرفه جوئی در زمان و هزینه کابل کشی، امکان بروز مسائل مرتبط با یک شبکه کابلی را نخواهد داشت. از شبکه های بدون کابل می توان در مکان عمومی، کتابخانه ها، هتل ها، رستوران ها و مدارس استفاده نمود. در تمامی مکان های فوق، می توان امکان دستیابی به اینترنت را نیز فراهم نمود. یکی از چالش های اصلی اینترنت بدون کابل، به کیفیت سرویس ( QoS ) ارائه شده برمی گردد. در صورتی که به هر دلیلی بر روی خط پارازیت ایجاد گردد، ممکن است ارتباط ایجاد شده قطع و یا امکان استفاده مطلوب از آن وجود نداشته باشد.

● انواع شبکه های wireless

▪ WLANS: Wireless Local Area Networks .
شبکه های فوق ، امکان دستیابی کاربران ساکن در یک منطقه محدود نظیر محوطه یک دانشگاه و یا کتابخانه را به شبکه و یا اینترنت، فراهم می نماید.

▪ WPANS: Wireless Personal Area Networks .
در شبکه های فوق، امکان ارتباط بین دستگاههای شخصی ( نظیر laptop ) در یک ناحیه محدود ( حدود ۹۱۴ سانتی متر ) فراهم می گردد. در این نوع شبکه ها از دو تکنولوژی متداول Infra Red ) IR) و ( Bluetooth ( IEEE ۸۰۲.۱۵ ، استفاده می گردد.

▪ WMANS: Wireless Metropolitan Area Networks .
در شبکه های فوق، امکان ارتباط بین چندین شبکه موجود در یک شهر بزرگ فراهم می گردد. از شبکه های فوق، اغلب به عنوان شبکه های backup کابلی ( مسی، فیبر نوری ) استفاده می گردد.

▪ WWANS: Wireless Wide Area Networks .
در شبکه های فوق، امکان ارتباط بین شهرها و یا حتی کشورها و از طریق سیستم های ماهواره ای متفاوت فراهم می گردد. شبکه های فوق به سیستم های ۲G ( نسل دوم ) معروف شده اند. امنیت برای پیاده سازی امنیـت در شبکه های بدون کابل از سه روش متفاوت استفاده می شود:

▪ WEP : Wired Equivalent Privacy .
در این روش، هدف توقف ره گیری سیگنال های فرکانس رادیوئی توسط کاربران غیر مجاز بوده و برای شبکه های کوچک مناسب است. علت این امر به عدم وجود پروتکل خاصی به منظور مدیریت "کلید " بر می گردد. هر "کلید " می بایست به صورت دستی برای سرویس گیرندگان تعریف گردد. بدیهی است در صورت بزرگ بودن شبکه، فرآیند فوق از جمله عملیات وقت گیر برای هر مدیر شبکه خواهد بود. WEP ، مبتنی بر الگوریتم رمزنگاری RC۴ است که توسط RSA Data System ارائه شده است. در این رابطه تمامی سرویس گیرندگان و Aceess Point ها بگونه ای پیکربندی می گردند که از یک کلید مشابه برای رمزنگاری و رمزگشائی استفاده نمایند.

▪ SSID: Service Set Identifier.
این روش به منزله یک "رمزعبور" بوده که امکان تقسیم یک شبکه WLAN به چندین شبکه متفاوت دیگر که هر یک دارای یک شناسه منحصر بفرد می باشند را فراهم می نماید. شناسه های فوق، می بایست برای هر access point تعریف گردند. یک کامپیوتر سرویس گیرنده به منظور دستیابی به هر شبکه، می بایست بگونه ای پکربندی گردد که دارای شناسه SSID مربوط به شبکه مورد نظر باشد. در صورتی که شناسه کامپیوتر سرویس گیرنده با شناسه شبکه مورد نظر مطابقت نماید، امکان دستیابی به شبکه برای سرویس گیرنده فراهم می گردد.

▪ *****ینگ آدرس های ( MAC ( Media Access Control :
در این روش، لیستی از آدرس های MAC مربوط به کامپیوترهای سرویس گیرنده، برای یک Access Point تعریف می گردد.
بدین ترتیب، صرفا" به کامپیوترهای فوق امکان دستیابی داده می شود. زمانی که یک کامپیوتر درخواستی را ایجاد می نماید، آدرس MAC آن با آدرس MAC موجود در Access Point مقایسه شده و در صورت مطابقت آنان با یکدیگر ، امکان دستیابی فراهم می گردد . این روش از لحاظ امنیتی شرایط مناسبی را ارائه می نماید، ولی با توجه به این که می بایست هر یک از آدرس های MAC را برای هر Access point تعریف نمود، زمان زیادی صرف خواهد شد. استفاده از این روش، صرفا" در شبکه های کوچک بدون کابل پیشنهاد می گرد .